του Χρήστου Παπαχαρίση
Με τον ήλιο να κάνει τις πρώτες του αναμενόμενες εμφανίσεις στην όμορφη πόλη μας, πήρα τους δρόμους και συγκεκριμένα το παρκάκι της Φιλοσοφικής παρέα με έναν άνθρωπο που ήθελα πολύ να γνωρίσω. Η Στέλλα Σμαραγδή είναι συμφοιτήτρια μας στη Νομική και εκείνο που την κάνει ξεχωριστή είναι η παράλληλη ενασχόλησή της με τον πρωταθλητισμό. Αντιμετωπίζοντας ένα πρόβλημα αναπηρίας στο δέξι της χέρι, η Στέλλα φαίνεται ένας άνθρωπος με πυγμή και
θάρρος και όλοι μας έχουμε πολλά μάθουμε από τις ερωτήσεις που ακολουθούν:
Στέλλα,
Πες μας από πότε ξεκίνησες στίβο, με ποια αθλήματα ασχολείσαι και ποιες είναι οι πιο σπουδαίες στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας σου;
Στίβο ξεκίνησα, όταν, 10 ετών, είχαν έρθει στο σχολείο μου κάποιοι γυμναστές και έκριναν ότι είχα ταλέντο για το άθλημα. Η ενασχόληση μου με τον αθλητισμό είχε ήδη ξεκινήσει μερικά χρόνια πρίν με κάποια άλλα αθλήματα, αλλά ο στίβος ήταν ο τελικός νικητής. Έχοντας πολλές και διαφορετικές πτυχές, κέντρισε το ενδιαφέρον μου, καθώς έχω περάσει από πολλά αγωνίσματα, όπως τα 100, τα 200, τα 400μ και το άλμα είς μήκος.
Φέτος δοκιμάζω για πρώτη φορά το τριπλούν και θεωρώ ότι τα άλματα γενικότερα (μήκος- τριπλούν) μου ταιριάζουν πιο πολύ, γιατί σε αυτά έχω διακριθεί τα τελευταία χρόνια. Αναφορικά με τις διακρίσεις μου, έχω συμμετάσχει σε 2 Παραολυμπιακούς Αγώνες, στο Λονδίνο και στο Ρίο, σε 4 Παγκόσμια Πρωταθλήματα (2011, 2013,2015, 2017), σε 2 Πανευρωπαϊκά (2014, 2016) ενώ, το τρέχον διάστημα, προετοιμάζομαι για το Πανευρωπαϊκό του Βερολίνου, που θα γίνει τον ερχόμενο Αύγουστο. Παράλληλα με τους αγώνες για ΑΜΕΑ, συμμετέχω και στα πανελλήνια πρωταθλήματα αρτιμελών με την ομάδα του ΠΑΟΚ.
Που θεωρείς ότι κρύβεται η ομορφιά του στίβου;
Πιστεύω ότι το κάθε ξεχωριστό άθλημα του στίβου έχει τη δική του μικρή μαγεία. Έτσι, στο άλμα εις μήκος νιώθεις ότι πετάς ή στα 100μ νιώθεις την έκρηξη μετά την εκκίνηση, ενώ θεωρώ ότι το άλμα εις τριπλούν που κάνω τώρα κρύβει μια ιδιάζουσα ομορφιά. Επομένως, μπορώ να σου πω ότι η ομορφιά βρίσκεται στη διαφορετικότητα του κάθε στιβικού αθλήματος.
Πως είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου που σπουδάζει Νομική και ασχολείται με τον πρωταθλητισμό;
Αρχικά ξεκίνησα το στίβο ως χόμπι και στην πορεία προέκυψε η ενασχόληση με τον πρωταθλητισμό. Η καθημερινότητα μου αποτελείται από πολλές προπονήσεις.Το ωράριο μου καθορίζεται από τις ώρες της προπόνησης και του μαθήματος, αλλά προτεραιότητα δίνω στην προπόνηση. Στην καθημερινή μου ζωή δίνω σημασία στις μικρές λεπτομέρειες που θα βελτιώσουν την απόδοση μου και, κάθε μέρα, μαθαίνω νέα πράγματα που βοηθάνε στην εκπλήρωση των στόχων μου. Η διατροφή, οι ώρες του ύπνου, η ξεκούραση και ο τρόπος που διαθέτω τον ελεύθερό μου χρόνο παίζουν αρκετά μεγάλο ρόλο.
Βοηθάει ο πρωταθλητισμός μια φοιτήτρια Νομικής;
Πιστεύω ότι ο πρωταθλητισμός, πέρα από μια καλή σωματική κατάσταση, έχει να προσφέρει και αρκετά πνευματικά ωφέλη. Η πειθαρχία στην ολοκλήρωση του προγράμματος της προπόνησης και η υπευθυνότητα στην τήρηση ενός συγκεκριμένου ωραρίου καλλιεργούν τον αυτοέλεγχο και την αυτοκυριαρχία. Επίσης, μέσα από το διαγωνιστικό κομμάτι, μαθαίνεις για την αξία του σεβασμού, του επαίνου και της διαφορετικότητας. Όλα αυτά είναι οι πνευματικές ωφέλειες του πρωταθλητισμού, που, συχνά, δεν αναφέρονται, αλλά βοηθάνε πολύ στις απαιτήσεις της σχολής μας.
Πες μου για μια καλή και μια κακή στιγμή της καριέρας σου.
Το 2012, στους Παρολυμπιακούς του Λονδίνου, ένιωσα μεγάλη συγκίνηση παρελαύνοντας πίσω από την ελληνική σημαία και δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω ότι, λίγες μέρες αργότερα, θα αγωνιζόμουν εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Είναι στιγμές που ονειρεύεται κάθε αθλητής και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
Μια κακή ανάμνηση, επίσης, ήταν όταν, το περασμένο καλοκαίρι,στο παγκόσμιο πρωτάθλημα (2017), τραυματίστηκα κατά τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα να βγω πέμπτη στο συγκεκριμένο αγώνα. Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι ότι θα μπορούσα να είχα διεκδικήσει μια θέση στο βάθρο, γιατί ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και η πρώτη τριάδα βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το προσωπικό μου ρεκόρ, εκείνης της σεζόν.
Πως σηκώνεσαι;
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να τα παρατήσω, γιατί χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία διάκρισης. Ωστόσο, ύστερα από λίγο, συνειδητοποίησα ότι οι ευκαιρίες δημιουργούνται μόνο από σένα τον ίδιο, όταν βάζεις στόχους και δουλεύεις σκληρά. Οπότε εκείνο που έπρεπε να κάνω ήταν να σταθώ στα πόδια μου και να θέσω έναν νέο στόχο, βρίσκοντας ένα νέο κίνητρο.
Τι θα επέλεγες ανάμεσα σε σχολή και προπόνηση αν πέφτανε την ίδια ώρα και γιατί;
Θέτω σαν προτεραιότητα την προπόνηση. Δεδομένου ότι ο στόχος μου είναι οι καλοκαιρινοί αγώνες και συγκεκριμένα η καλύτερη δυνατή θέση στο ερχόμενο Πανευρωπαϊκό, οι προπονήσεις εντάσσονται σε ένα αυστηρό πλαίσιο, το οποίο, αν δεν τηρηθεί, θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία μου και στην απόδοση μου διακινδυνεύοντας την εκπλήρωση του στόχου. Αναγνωρίζω ότι η σχολή μένει πίσω, αλλά ξέρω καλά ότι αγαπάω πολύ αυτό που σπουδάζω και, επομένως, κάποια στιγμή θα την ολοκληρώσω.
Τι θα πρότεινες σε ένα μικρό παιδί που ξεκινάει τώρα το στίβο;
Οφείλουμε, ως αθλητές που έχουν ζήσει μοναδικές εμπειρίες, να εξηγήσουμε στα μικρά παιδιά ότι από τον αθλητισμό μόνο να κερδίσουν μπορούν. Προσπαθώ να πηγαίνω σε σχολεία για να εξηγήσω στους μαθητές πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν συνανθρώπους μας με αναπηρία και ότι και τα ίδια τα άτομα με αναπηρία έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, αλλά και να διαπρέψουν σε αυτόν.
Επιπλέον, πρέπει πάντοτε να θυμίζουμε στα παιδιά ό,τι πρώτο λόγο έχει η διασκέδαση. Η επίδοση, αν έρθει και όταν έρθει, θα είναι το αποτέλεσμα της καθημερινής ασχολίας. Σημασία έχει να καταλάβουν όλοι ότι ο αθλητισμός, στο τέλος της ημέρας, είναι ένα παιχνίδι και, όπως κάθε παιχνίδι, υπάρχει γιατί μας κάνει να περνάμε καλά.
Μου αρέσει αρκετά που τελευταία παρατηρώ μια αύξηση του μαζικού αθλητισμού και πολλά παιδιά πλέον έχουν τη δυνατότητα να κοινωνικοποιηθούν και να αισθανθούν μέλη μιας ομάδας μέσα από τον αθλητισμό.
Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι ο πρωταθλητισμός προκύπτει στην πορεία της τριβής με το οποιοδήποτε άθλημα και ότι σταδιακά και με τη θέληση μας θέτουμε τους συγκεκριμένους στόχους του πρωταθλητισμού.
Ποιές οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στον πρωταθλητισμό στο στίβο;
Αρχικά οφείλω να πώ ότι, αν και ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό εν μέσω οικονομικής κρίσης χωρίς να έχω τη δυνατότητα να συγκρίνω καταστάσεις, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. Όταν λέω δύσκολα εννοώ ότι, ως αθλητές, δεν έχουμε πρόσβαση σε βασικές παροχές όπως οικονομική κάλυψη από τραυματισμούς, τόσο σε επίπεδο ιατρικό, όσο και σε επίπεδο φυσικοθεραπείας, δεν έχουμε βασικές υποδομές για να προετοιμαστούμε κατάλληλα στους αγώνες (πχ το ταρτάν στο Καυτανζόγλειο ήταν υπό διάλυση κατά την προετοιμασία μας για τους Παραολυμπιακούς) και άλλες πολλές μικρές καθημερινές δυσκολίες, που, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, θέτουν σημαντικά εμπόδια στην προετοιμασία μας. Ωστόσο, πολλές φορές, τα ίδια αυτά εμπόδια είναι αυτά που σε πεισμώνουν να συνεχίσεις παρά τις όποιες αντιξοότητες και να μην τα παρατήσεις. Σε αυτό το τελευταίο, στο να μην τα παρατήσεις, βοηθάει ιδιαίτερα και ο κοινωνικός σου κύκλος, η οικογένεια σου και οι φίλοι σου.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που είχα συναντήσει ως Στέλλα ήταν, όταν το 2015, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, η ομοσπονδία, αν και είχα πιάσει τα όρια συμμετοχής, δεν κάλυψε τα έξοδα μου με τη δικαιολογία ότι δεν ήμουν στις πρώτες 5 της παγκόσμιας κατάταξης (βάσει επιδόσεων θα ήμουν 7η). Χάρη στην στήριξη φίλων και με προσωπικό οικονομικό κόστος, ταξίδεψα χωρίς τον προπονητή μου και πεισμώνοντας κατάφερα να βγω 5η τελικά, κάνοντας και πανελλήνιο ρεκόρ.
Το μέλλον σου το βλέπεις στις δικαστικές έδρες ή στα γήπεδα;
Ακόμα και τώρα που το συζητάμε, το πρώτο που σκέφτομαι είναι η αθλητική μου πορεία και η 3η συνεχόμενη συμμετοχή σε Παρολυμπιάδα, στο Τόκιο, το 2020. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχω ως στόχο και να τελειώσω τη σχολή, καθώς θέλω αργότερα να ασχοληθώ με το αθλητικό δίκαιο. Τώρα το αν το πτυχίο μου στη σχολή θα συνδυαστεί με τη δικηγορία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και εκείνο που έχει σημασία, τώρα, είναι να βάζουμε στόχους στο κοντινό μέλλον και βήμα- βήμα, να βλέπουμε μακρύτερα.
Μακρυά, λοιπόν, από τις ατέρμονες συζητήσεις για μαύρους, κόκκινους, κίτρινους κύριους με κουμπούρια που αγνοούν τη λέξη αθλητισμός και κοιτάζουν μόνο το οικονομικό τους συμφέρον,
Μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, που πολλές φορές γίνονται χυδαία,
Μακρυά από το φανατισμό χωρίς αιτία,
Υπάρχουν άνθρωποι που, ακόμα, κρατάνε άσβεστη τη φλόγα του «ευ αγωνίζεσθε» σε έναν κόσμο που έχει μάθει μόνο να ανταγωνίζεται.
