Στο 26,4% διαμορφώθηκε το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας, τον Ιούλιο εφέτος, σύμφωνα με τα στοιχεία της (κρατικής) ΕΛΣΤΑΤ.Το αντίστοιχο ποσοστό του Ιουνίου 2014 ήταν 26,7%, δηλαδή η ανεργία το καλοκαίρι μειώθηκε κατά 0,3%. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί αναμενόμενο. Όμως τη φετινή τουριστική περίοδο είχαμε ρεκόρ προσέλευσης τουριστών και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το 2013 ήρθαν στην Ελλάδα 18 εκατομμύρια τουρίστες, ενώ το 2014 οι αφίξεις ξεπέρασαν τις προβλέψεις και εκτιμάται (καθώς η σεζόν συνεχίζεται) ότι θα “αγγίξουν” τα 23 εκατομμύρια. Με απλά λόγια, η χώρα “βούλιαξε” από τους τουρίστες, όμως η ανεργία δεν μειώθηκε...
Αυτό συνέβη για τους εξής λόγους:
--Εσχάτως διαδίδεται όλο και περισσότερο ο θεσμός της “μαθητείας”. Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις “εισάγουν” νέους και εφήβους από γειτονικές (πάμπτωχες) βαλκανικές χώρες ως μαθητευόμενους. Οι μαθητευόμενοι εργάζονται 12 ώρες ημερησίως, διαμένουν και σιτίζονται εντός του ξενοδοχείου και αμείβονται με 200 – 300 ευρώ μηνιαίως. Κι όλα αυτά σχεδόν
νόμιμα...
--Ασφαλώς έχει αυξηθεί η “αδήλωτη” εργασία. Οι τουριστικές επιχειρήσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αυξημένη προσέλευση τουριστών, προσλαμβάνουν υπαλλήλους, αλλά ελαχιστοποιούν το κόστος τους. Οι εργαζόμενοι είναι εξαιρετικά ευάλωτοι για να αντιδράσουν ενώ το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα (ή τη βούληση) να ασκήσει ελέγχους.
--Οι τουριστικές επιχειρήσεις εξυπηρετούν περισσότερους τουρίστες με τον ίδιο αριθμό υπαλλήλων.
Αυτό είναι εφικτό με λίγη παραπάνω πίεση... Όπου η “πίεση” στην πράξη μεταφράζεται ως εξής: “Αν δεν θέλεις, υπάρχουν άλλοι 100 που περιμένουν να πιάσουν δουλειά...”
Με αυτές τις μεθόδους λοιπόν, η τουριστική βιομηχανία εφέτος δεν έκανε προσλήψεις. Δηλαδή, η αύξηση της τουριστικής κίνησης, το ρεκόρ αφίξεων, δεν είχε το αναμενόμενο αντίκρισμα στην κοινωνία.
Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι προφανώς δεν είχαν τη δυνατότητα.
Οι μεγάλο-επιχειρηματίες του κλάδου, είχαν τη δυνατότητα αλλά αρνήθηκαν να συνδράμουν το κοινωνικό σύνολο. Ασφαλώς, περί αυτού δεν υπάρχει νομική υποχρέωση. Υπάρχει μόνο ηθική υποχρέωση η οποία όμως αγνοήθηκε... Έτσι, σε μια χώρα όπου οι μισοί πολίτες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας, η “ατμομηχανή της οικονομίας” λειτούργησε για ίδιον όφελος...
Και σε μια χώρα όπου το 20,3% του πληθυσμού βιώνει συνθήκες “υλικής στέρησης” (πάλι σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ), κάποιοι αγνόησαν παντελώς κάθε έννοια Εταιρικής - Κοινωνικής Ευθύνης και επέλεξαν την επιχειρηματική αλητεία...
Γιάννης Ζηγούλης
