«Εγώ δεν μπορώ να αντικαταστήσω τη μητέρα τους αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ, δεν έχω άλλες επιλογές, αυτή είναι η επιλογή μου στη ζωή». Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το φονικό στη Χαλκιδική, ο άνθρωπος αυτός, ο παππούς του μικρού Φοίβου και του αδερφού του, ο πατέρας της μάνας
που βρήκε το θάνατο από τον σύζυγο της, παραδίδει σε μια ολόκληρη κοινωνία μαθήματα αγάπης, αξιοπρέπειας και ηθικής.
 |
| Φοίβος Νοσοκομείο Πολυγύρου |
Βυθισμένος στο βουβό θρήνο του για το παιδί του, μάζεψε όση δύναμη του είχε απομείνει για να αγκαλιάσει το δεύτερο παιδί και να παρακαλέσει-ναι, να παρακαλέσει- το φονιά να αφήσει τον Φοίβο. Χωρίς κραυγές, χωρίς κατάρες, χωρίς θυμό. Κι αν τον νιώθε-δεν μπορεί να μην τον νιώθει- τον πνίγει μέσα του για να αφήσει πάνω-πάνω την αγάπη και τη στοργή που έχουν ανάγκη τα παιδιά, τα εγγόνια του. Αυτά που σε μια στιγμή έχασαν τη μάνα τους από το χέρι του πατέρα τους...
Δράμα δραμάτων. Τραγωδία κανονική. Και ο παππούς εκεί, σαν από μηχανής θεός που έλεγαν οι αρχαίοι. Ή μάλλον θεός. Απλά θεός. Ακόμη και τη στιγμή που οι συγχωριανοί βρήκαν τον φονιά, ο παππούς με περίσσια ψυχραιμία κρατήθηκε σε απόσταση για να μην τον εξαγριώσει και βλάψει το παιδί... Έβαλε και πάλι κάτω από την αγάπη την οργή. Κάτω από το εγώ του τα εγγόνια του, τα παιδιά του πια...
Βλέποντας αυτή τη φιγούρα στην τηλεόραση, ακούγοντας τα λόγια του, την ηρεμία του παρά τη συμφορά που τον βρήκε, σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι οι άγιοι, ο θεός... Ή απλά έτσι πρέπει να είναι οι άνθρωποι, οι παππούδες, οι πατεράδες, οι γονείς... Κύριε Λάμπη σε ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου έδωσες... Σε ευχαριστώ που υπάρχεις... Μακάρι ο Θεός να σε έχει καλά... Όχι για να γίνεις πατέρας για τα εγγόνια σου αλλά για να τους δώσεις αγάπη. Οι παλιοί έλεγαν «Ο Θεός να μου κόβει χρόνια και να σου δίνει μέρες»...
Αν ακούει ο μεγάλος εκεί πάνω είμαι διαθέσιμος για να μεγαλώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο αυτά τα πιτσιρίκια...
γράφει ο Νίκος Συρίγος
Δημοσιογράφος-Διευθυντής onsports.gr