 |
| AP Photo/Thanassis Stavrakis |
Ποτέ στη ζωή τους δεν περίμεναν τέτοια αντιμετώπιση εκ μέρους της κυβέρνησης οι αγρότες της Πελοποννήσου, να τους εμποδίσουν δηλαδή, κάπου στο Χαϊδάρι, οι δυνάμεις καταστολής να φτάσουν στην Αθήνα και να διαδηλώσουν ειρηνικά, όπως έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες
δημοκρατικών καθεστώτων.
Αλλιώς, φαίνεται, ερμηνεύουν τη δημοκρατία οι υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης και Προστασίας του Πολίτη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εχουν, μάλλον, δικούς τους νόμους, οι οποίοι απαγορεύουν την είσοδο στην πόλη σε ανθρώπους που οδηγούν αγροτικά αυτοκίνητα· μόνο με τα πόδια ή με λεωφορεία μπορούσαν να μπουν στην πόλη (οι οχτροί;).
Παράξενες μέρες. Οι Βορειοελλαδίτες έφτασαν με τα τρακτέρ στο Σύνταγμα αλλά οι Πελοποννήσιοι δεν είχαν τέτοιο δικαίωμα. Τόσα χημικά δεν είχαν εισπνεύσει ποτέ στη ζωή τους μάλλον, ούτε προφανώς θα είχαν υποστεί τέτοιο ξυλοδαρμό από όργανα της τάξης.
Για φαντάσου. Να αποφασίζεις και να διατάσσεις ότι απαγορεύεται η είσοδος στην πόλη σε όσους οδηγούν αγροτικά αυτοκίνητα, να δολοφονείς έτσι ξεδιάντροπα τη νομιμότητα και να τολμάς μετά να κάνεις και δηλώσεις, ή να αδολεσχείς περί δημοκρατίας και κουραφέξαλα. Δεν είναι απλή θρασύτης, είναι κάτι παραπάνω, που επειδή μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο απλώς το μνημονεύουμε...
Οι άνθρωποι απλώς ήθελαν να διαδηλώσουν, να συμπαρασταθούν στους συναδέλφους τους που είχαν φτάσει από τη βόρεια είσοδο. Τι φοβήθηκαν οι της κυβέρνησης; Ξεσηκωμό;
Δεν μας τα λένε καθόλου καλά· εάν συνεχίσουν να παίρνουν τέτοιες αντιδημοκρατικές αποφάσεις δεν φαίνεται να κάθονται για πολύ ακόμη στις κυβερνητικές τους καρέκλες. Η κοινωνική οργή δεν μπορεί να κατασταλεί εάν ξεσπάσει, μόνο με στρατιωτικά οχήματα... Η καταστολή δεν εθίζει τον ξεσηκωμένο στην ήττα, όπως ίσως θεωρούν οι εμπνευστές της απαγόρευσης· ούτε φοβίζει, ούτε τρομοκρατεί. Το μόνο που επιτυγχάνει είναι ο πολλαπλασιασμός των άγριων συναισθημάτων. Κι έτσι μπαίνουμε σε περιπέτειες (στη συγκεκριμένη περίπτωση χωρίς ιδιαίτερο λόγο).
Νιώθουν που νιώθουν -και είναι- απομονωμένοι οι Ελληνες αγρότες, τώρα αισθάνονται ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι, αντιλαμβάνονται ότι δεν ζουν και σε τόσο δημοκρατικό καθεστώς, ότι αυτό το καθεστώς όχι μόνο τους περιφρονεί αλλά και ασκεί ανελέητη βία εναντίον των ίδιων τους των κορμιών. Δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει σύνεση στους κυβερνητικούς εγκεφάλους της υψηλής ιεραρχίας.
Και, τέλος πάντων, γιατί γίνεται λόγος για διάλογο; Ποιος διάλογος; Ο τελειωμένος από τους «θεσμούς»; Επίσης δεν είναι κομψό για ανθρώπους που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί να αμαυρώνουν τις κινητοποιήσεις μιλώντας για «αγανακτισμένους» αγρότες που υποκινούνται από τη Χρυσή Αυγή, τάχα.
Σιγά τη διείσδυση των νεοναζιστών στον αγροτικό κόσμο· αλλά και να ’χουν διεισδύσει δεν μπορούν να κουμαντάρουν τις γενικές κινητοποιήσεις. Τελικά, τα έχουν χαμένα στην κυβέρνηση; Ολοι, βέβαια, γνωρίζουν την απάντηση.
Συντάκτης:
