Θα σας κάνω spoil και θα πω με κλισέ τρόπο : Το κράτος φταίει. Πρόσφατα μάθαμε, με επίσημα στοιχεία μελέτης της Εταιρείας Δικαστικών Μελετών ( η οποία αποτελείται από ανώτατους δικαστές και πανεπιστημιακούς), πως ο μέσος πολίτης καταβάλλει 309 ευρώ ανά υπόθεση που φθάνει στα δικαστήρια. 309 ανάλογα με το που φτάνεις την υπόθεση. Αν θες
να πας μέχρι το τέλος, τότε η τιμή ανεβαίνει πολύ.
«Μα αφού η δικαιοσύνη είναι τόσο αργή, γιατί είναι και ακριβή;» θα ρωτούσε κάποιος. «Γιατί έτσι θέλει το κράτος, αδικαιολόγητα. Μόνο τα έξοδα διαδικασίας είναι τεράστια» θα απαντούσα.
Για την κατάθεση και συζήτηση οποιουδήποτε ένδικου μέσου, για να είναι παραδεκτό (αλλιώς απορρίπτεται), ο δικηγόρος θα πρέπει να προσκομίσει ένα παράβολο ( ή γραμμάτιο προείσπραξης δικηγορικής αμοιβής) που ξεκινάει περίπου από 30 ευρώ φτάνει γύρω στα 150 και σε εξαιρετικές περιπτώσεις ξεπερνά τα 500 ευρώ. Μετά είναι αναγκασμένος να προσκομίσει ορισμένα ένσημα περίπου 10-20 ευρώ.
Για την άσκηση έφεσης στα πολιτικά δικαστήρια εκτός από τα παραπάνω γραμμάτια χρειάζεται έξτρα παράβολο 200 ευρώ, για την αναίρεση 300 ευρώ και για την αναψηλάφηση 400 ευρώ.
Για την προσφυγή στα διοικητικά δικαστήρια εναντίον προστίμου χρειάζεστε (εκτός από το γραμμάτιο και τα ένσημα) 2% επί του προστίμου ως παράβολο. Αν από την άλλη κάνετε έφεση πρέπει να καταβάλλετε το 50% του αμφισβητούμενου ποσού. Αν η διαφορά σας δεν είναι πρόστιμο χρειάζεται παράβολο 75-100 ευρώ. Όταν προσβάλλεται κάτι, δεν αρκεί μόνο η προσφυγή αλλά πρέπει να ασκήσετε και αίτηση αναστολής ( με τα διπλάσια έξοδα).
Η παράσταση πολιτικής αγωγής (εκτός πάλι από το γραμμάτιο) χρειάζεται ένα έξτρα παράβολο 50 ευρώ, και για την έγκληση 100 ευρώ.
Για να λάβεις ένα επίσημο αντίγραφο μιας απόφασης χρειάζεσαι δύο ευρώ, εκεί που πριν από πέντε χρόνια χρειαζόσουν μισό, για ένα πιστοποιητικό πέντε ευρώ, εκεί που πριν από πέντε χρόνια χρειαζόταν ένα ευρώ.
Το ΦΠΑ 23%, ειδικά στους νεώτερους δικηγόρους που δεν μπορούν να το απορροφήσουν, φτάνει την τιμή της οποιασδήποτε υπόθεση σε άλλα επίπεδα.
Έχω συναντήσει νέους δικηγόρους που σκέφτονται πως θα ζητήσουν από τους πελάτες τους το 20άρικο που χάλασαν για τις φωτοτυπίες.
Νομίζω πως μέχρι τώρα περίπου έχω περιγράψει κάποια πολύ βασικά έξοδα, χωρίς να αναφέρω τίποτα άλλο πχ φωτοτυπίες, έξοδα των επαγγελματιών που πρέπει να πληρώσουν όπως πχ νοίκι, εισφορές κτλ.
Ας κάνουμε ένα παράδειγμα : Έρχεστε στο γραφείο ενός δικηγόρου και του λέτε ότι οι ελεγκτές της εφορίας είδαν από τύχη έναν κύριο μέσα στο γραφείο σας και τον σημείωσαν ως εργαζόμενο και σας επέβαλλαν πρόστιμο 10.000 ευρώ. Ο δικηγόρος σας ζητά 600 ευρώ για την προσφυγή. Από αυτά 72 είναι ΦΠΑ, 200 είναι το παράβολο ( 2% επί του προστίμου), 30 είναι το γραμμάτιο, 10 είναι τα ένσημα, 50 είναι η κοινοποίηση με δικαστικό επιμελητή , 62 είναι φόρος εισοδήματος. Μένουν 176.
Εναλλακτικά, έρχεστε στο γραφείο ενός δικηγόρου και του λέτε ότι ο γείτονας έγδαρε το αμάξι σας, σας έβρισε ή η μπάλα των παιδιών του έσπασε το τζάμι σας. Ο δικηγόρος σας λέει ότι θέλει 600 ευρώ. Από αυτά 92 είναι ΦΠΑ, 100 είναι παράβολο έγκλησης, 50 ευρώ παράβολο παράστασης πολιτικής αγωγής , 42 είναι το γραμμάτιο για τη σύνταξη της έγκλησης , 10 είναι τα ένσημα και 81 είναι ο φόρος εισοδήματος . Άρα μένουν 225 ευρώ στην τσέπη του, και τα υπόλοιπα 375 ευρώ τα έχουν καταπιεί η γραφειοκρατία και τα έξοδα.
375 ευρώ από τα 600, τα οποία χάνονται στη μετάφραση, χάνονται από το αδηφάγο κράτος, το οποίο αποφάσισε πως η πρόσβαση στην δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι τόσο ακριβή. Κάποιες φορές το αποφασίζει για φοροεισπρακτικούς λόγους , κάποιες φορές για εξοικονόμηση δαπανών, και κάποιες φορές το αποφασίζει για την αποτροπή των πολιτών να καταφύγουν στη δικαιοσύνη.Βάζει ΦΠΑ γιατί κατά τη γνώμη του τα δικαιώματα μας επιδέχονται φορολογίας, ανεβάζει τα έξοδα για να εισπράξει και να «αποσυμφορήσει» τα δικαστήρια, και να επιταχύνει τη διαδικασία, υποτίθεται. Όλα αυτά τα έξοδα της διαδικασίας αργά αλλά σταθερά κατατρώνε την δυνατότητα των πολιτών να ζητήσουν την προστασία του νόμου . Η λεγόμενη αργοπορία της Δικαιοσύνης μπορεί να αντιμετωπισθεί με εξορθολογισμό και στελέχωση των υπηρεσιών, αλλά το πολυέξοδο της διαδικασίας δεν φαίνεται να εξαφανισθεί άμεσα, καθώς στα μάτια του κράτους είναι μια ανεξάντλητη πηγή εσόδων.
Σε ποιο σημείο θα αποφασίσουμε ότι έχουμε φτάσει στην αρνησιδικία;
