Την Κυριακή 15 Φλεβάρη για άλλη μια φορά, πολλοστή στα σχεδόν εννιά χρόνια αγώνα ενάντια στους εξορυκτικούς παραλογισμούς, θελήσαμε να διαδηλώσουμε την εναντίωσή μας στις καταφανώς και φύσει καταστροφικές λογικές και πρακτικές όπως και την αντίθεσή μας στις κερδοσκοπικές και μνημονιακές αντιλήψεις και πολιτικές. Η πριν από τις εκλογές προγραμματισμένη πορεία των επιτροπών αγώνα οργανώθηκε με σκοπό να κάνει ξεκάθαρο ότι όποιες και να ήταν οι πολιτικές εξελίξεις, ο αγώνας για τη γη και τη ζωή με αξιοπρέπεια θα συνεχιστεί στους δρόμους και στα βουνά ενάντια στη λογική της ανάθεσης μέχρι την τελική δικαίωση. Δεν αναθέτουμε, δεν περιμένουμε, να φύγουν τώρα. Αυτά ήταν τα προτάγματα και οι λέξεις κλειδιά που αποφασίστηκαν μέσα από τις ζυμώσεις και τις συλλογικές διαδικασίες των επιτροπών αγώνα και αυτά ώθησαν τον κόσμο του κινήματος να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για την παραπάνω πορεία.
Σ’ αυτόν τον ανηφορικό και δύσκολο δρόμο του αδιαμεσολάβητου και ακηδεμόνευτου αγώνα βρήκαμε για ακόμη μια φορά απέναντί μας τις αποικιοκρατικές πρακτικές της Eldorado Gold. Η “παραγωγός κοινωνικής ευημερίας εταιρεία”, τρεις μέρες πριν από την πορεία και μέσω των εργοδοτικών σωματείων κάλεσε σε αντισυγκέντρωση τους “εργαζόμενους” χρησιμοποιώντας όμως ως ασπίδα αλλά και στοιχείο πίεσης γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Σκοπός της, να εντείνει το διχασμό της τοπικής κοινωνίας που η ίδια έχει επιβάλει μαζί με τα τοπικά θεσμικά της φερέφωνα (πρώην δήμαρχος Αριστοτέλη, βουλευτές της ΝΔ, εργατικό κέντρο Χαλκιδικής και λοιπός συρφετός). Θεωρούμε σημαντικό το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός ακόμη και μεταξύ των “εργαζομένων” δεν ανταποκρίθηκε στο εκβιαστικό και με απουσιολόγιο κάλεσμα της εταιρείας με αποτέλεσμα να καταστεί σαφές και παρά τις σκηνοθετικές παρεμβάσεις αλά Μπιρσίμ πως τελικά το κομμάτι της κοινωνίας που στηρίζει τα επενδυτικά σχέδια των χρυσοθήρων και αυτές τις πρακτικές δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια καθοδηγούμενη και όχι τόσο καλοπληρωμένη μειοψηφία. Όσο για τη βόλτα εν είδη πορείας, με παραγγέλματα αντί για συνθήματα, που τους βγάλανε για να φωτογραφηθούν, ας αναλογιστούν οι ίδιοι το τι είναι αυτό που συνήθως οι άνθρωποι βγάζουν βόλτα, μήπως και καταλάβουν έστω και την τελευταία στιγμή το πώς τους βλέπει η εταιρεία τους και ως τι τελικά τους χρησιμοποιεί.
Βέβαια σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο των κοινωνικών αγώνων βρήκαμε για ακόμη μια φορά μπροστά μας τις κλούβες της γνωστής-άγνωστης “αριστερό-δεξιάς” ελληνικής αστυνομίας όπως και τις δικές μας πολιτικές αφέλειες. Η λανθασμένη επιλογή να αγνοήσουμε τις εμφανείς προθέσεις της αστυνομίας για απαγόρευση της πορείας στο βουνό και κατά συνέπεια η προσπάθεια να κινηθούμε με αυτοκινητοπομπή προς τις Σκουριές, οδήγησαν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία διαβουλεύσεων μεταξύ του κινήματος, κυβερνητικών παραγόντων και μπάτσων. Μια κατάσταση, όχι απλά αναποτελεσματική και ανούσια αλλά και καθόλου όμορφη.
Από την άλλη όμως το ουδέν κακό αμιγές καλού έχει τη δικιά του υπόσταση σε μια εκδήλωση που δυστυχώς σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε επιτυχημένη. Ο κυκεώνας των τριμερών διαβουλεύσεων κατέδειξε, ανέδειξε και ξεκαθάρισε σειρά από αλήθειες, προβλήματα και προβληματισμούς. Ότι τα ΜΑΤ ήταν και θα παραμείνουν, αφού συνεχίζουν να υφίστανται, ο κατεξοχήν κατασταλτικός μηχανισμός των κινημάτων. Ότι η απαγόρευση της πρόσβασης στο βουνό μιας πορείας που είχε ανακοινωθεί και προγραμματιστεί από καιρό και η αντιμετώπισή της ουσιαστικά ως αντισυγκέντρωση στο σκηνοθετημένο καραγκιοζιλίκι των δήθεν εργατικών σωματείων της Eldorado δεν ήταν άλλο παρά ξεκάθαρη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι η μετακίνηση και παράταξη όλης της κατασταλτικής μηχανής της Κεντρικής Μακεδονίας και ο πάνοπλος, παρά τη ξεσκούφωτη/αφοπλισμένη βιτρίνα, φραγμός που συναντήσαμε, ήταν αποτέλεσμα πραξικοπηματικής αυτονόμησης των στρατηγών και δεκανέων της ΕΛ.ΑΣ. Ότι τα ακηδεμόνευτα και από τα κάτω κινήματα πρέπει να πορεύονται βασιζόμενα στις δικές τους δυνάμεις και στα δικά τους πόδια χωρίς να επιτρέπουν σε καμιά περίπτωση την υποκατάστασή τους από κομματικούς ή κοινοβουλευτικούς και δη κυβερνητικούς παράγοντες, ακόμη κι αν πρόκειται για δεδηλωμένα/αποδεδειγμένα φίλα προσκείμενα πρόσωπα. Ότι δεν γίνεται να μας διακατέχουν οι επικίνδυνες λογικές περί “δικών μας αυτή τη φορά παιδιών” ή “δικών μας ανθρώπων” (πολιτικών ή “νταβατζήδων”) που δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τη διαιώνιση παλαιοκομματικών και ρουσφετολογικών αντιλήψεων και θα πρέπει επιτέλους να θαφτούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Όπως επίσης και ότι το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού είναι ένα κίνημα ώριμο που δεν διακατέχεται από αυτοσκοπούς και μικροπολιτικούς εγωισμούς, που ασχολείται και παρακολουθεί το κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι σε όλες του τις εκφάνσεις και που ξέρει να αυτοελέγχεται και να λειτουργεί πέρα από τις λογικές της σύγκρουσης για τη σύγκρουση αποδεικνύοντας ότι οι “κραυγές αγωνίας” αυτών που προδίκαζαν εμφύλιες συρράξεις δεν ήταν άλλο από φοβικές υστερίες.
Δεν αναθέτουμε λοιπόν, γιατί τα κοινωνικά κινήματα δεν μπορούνε να είναι ούτε παραρτήματα κομματικών μηχανισμών ούτε το μακρύ χέρι των όποιων πολιτικών ή οικονομικών συμφερόντων. Και γιατί ως κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού έτσι πορευτήκαμε στον εννιάχρονο αγώνα μας, χωρίς σωτήρες και εντολοδόχους. Επίσης, δεν περιμένουμε, γιατί το κίνημα δεν ήταν ποτέ στείρα άρνηση. Είχε πάντα τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις, θέσεις και ιδέες σχετικά με την μεταλλευτική δραστηριότητα αλλά και την οικονομική ανασυγκρότηση της Β.Α. Χαλκιδικής οι οποίες και πρέπει να υλοποιηθούν. Και ακόμη γιατί οι ρυθμοί των εργασιών και δημιουργίας τετελεσμένων στον Κάκκαβο είναι φρενήρεις και πρέπει να σταματήσουν άμεσα.
Επίκαιρο παραμένει λοιπόν το σύνθημα «ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε» στους δρόμους του αγώνα, απαιτώντας άμεση παύση κάθε εργασίας της Eldorado Gold στον Κάκκαβο και απόσυρση όλων των κατηγοριών που βαραίνουν τους συναγωνιστές μας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ!
Σ’ αυτόν τον ανηφορικό και δύσκολο δρόμο του αδιαμεσολάβητου και ακηδεμόνευτου αγώνα βρήκαμε για ακόμη μια φορά απέναντί μας τις αποικιοκρατικές πρακτικές της Eldorado Gold. Η “παραγωγός κοινωνικής ευημερίας εταιρεία”, τρεις μέρες πριν από την πορεία και μέσω των εργοδοτικών σωματείων κάλεσε σε αντισυγκέντρωση τους “εργαζόμενους” χρησιμοποιώντας όμως ως ασπίδα αλλά και στοιχείο πίεσης γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Σκοπός της, να εντείνει το διχασμό της τοπικής κοινωνίας που η ίδια έχει επιβάλει μαζί με τα τοπικά θεσμικά της φερέφωνα (πρώην δήμαρχος Αριστοτέλη, βουλευτές της ΝΔ, εργατικό κέντρο Χαλκιδικής και λοιπός συρφετός). Θεωρούμε σημαντικό το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός ακόμη και μεταξύ των “εργαζομένων” δεν ανταποκρίθηκε στο εκβιαστικό και με απουσιολόγιο κάλεσμα της εταιρείας με αποτέλεσμα να καταστεί σαφές και παρά τις σκηνοθετικές παρεμβάσεις αλά Μπιρσίμ πως τελικά το κομμάτι της κοινωνίας που στηρίζει τα επενδυτικά σχέδια των χρυσοθήρων και αυτές τις πρακτικές δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια καθοδηγούμενη και όχι τόσο καλοπληρωμένη μειοψηφία. Όσο για τη βόλτα εν είδη πορείας, με παραγγέλματα αντί για συνθήματα, που τους βγάλανε για να φωτογραφηθούν, ας αναλογιστούν οι ίδιοι το τι είναι αυτό που συνήθως οι άνθρωποι βγάζουν βόλτα, μήπως και καταλάβουν έστω και την τελευταία στιγμή το πώς τους βλέπει η εταιρεία τους και ως τι τελικά τους χρησιμοποιεί.
Βέβαια σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο των κοινωνικών αγώνων βρήκαμε για ακόμη μια φορά μπροστά μας τις κλούβες της γνωστής-άγνωστης “αριστερό-δεξιάς” ελληνικής αστυνομίας όπως και τις δικές μας πολιτικές αφέλειες. Η λανθασμένη επιλογή να αγνοήσουμε τις εμφανείς προθέσεις της αστυνομίας για απαγόρευση της πορείας στο βουνό και κατά συνέπεια η προσπάθεια να κινηθούμε με αυτοκινητοπομπή προς τις Σκουριές, οδήγησαν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία διαβουλεύσεων μεταξύ του κινήματος, κυβερνητικών παραγόντων και μπάτσων. Μια κατάσταση, όχι απλά αναποτελεσματική και ανούσια αλλά και καθόλου όμορφη.
Από την άλλη όμως το ουδέν κακό αμιγές καλού έχει τη δικιά του υπόσταση σε μια εκδήλωση που δυστυχώς σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε επιτυχημένη. Ο κυκεώνας των τριμερών διαβουλεύσεων κατέδειξε, ανέδειξε και ξεκαθάρισε σειρά από αλήθειες, προβλήματα και προβληματισμούς. Ότι τα ΜΑΤ ήταν και θα παραμείνουν, αφού συνεχίζουν να υφίστανται, ο κατεξοχήν κατασταλτικός μηχανισμός των κινημάτων. Ότι η απαγόρευση της πρόσβασης στο βουνό μιας πορείας που είχε ανακοινωθεί και προγραμματιστεί από καιρό και η αντιμετώπισή της ουσιαστικά ως αντισυγκέντρωση στο σκηνοθετημένο καραγκιοζιλίκι των δήθεν εργατικών σωματείων της Eldorado δεν ήταν άλλο παρά ξεκάθαρη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι η μετακίνηση και παράταξη όλης της κατασταλτικής μηχανής της Κεντρικής Μακεδονίας και ο πάνοπλος, παρά τη ξεσκούφωτη/αφοπλισμένη βιτρίνα, φραγμός που συναντήσαμε, ήταν αποτέλεσμα πραξικοπηματικής αυτονόμησης των στρατηγών και δεκανέων της ΕΛ.ΑΣ. Ότι τα ακηδεμόνευτα και από τα κάτω κινήματα πρέπει να πορεύονται βασιζόμενα στις δικές τους δυνάμεις και στα δικά τους πόδια χωρίς να επιτρέπουν σε καμιά περίπτωση την υποκατάστασή τους από κομματικούς ή κοινοβουλευτικούς και δη κυβερνητικούς παράγοντες, ακόμη κι αν πρόκειται για δεδηλωμένα/αποδεδειγμένα φίλα προσκείμενα πρόσωπα. Ότι δεν γίνεται να μας διακατέχουν οι επικίνδυνες λογικές περί “δικών μας αυτή τη φορά παιδιών” ή “δικών μας ανθρώπων” (πολιτικών ή “νταβατζήδων”) που δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τη διαιώνιση παλαιοκομματικών και ρουσφετολογικών αντιλήψεων και θα πρέπει επιτέλους να θαφτούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Όπως επίσης και ότι το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού είναι ένα κίνημα ώριμο που δεν διακατέχεται από αυτοσκοπούς και μικροπολιτικούς εγωισμούς, που ασχολείται και παρακολουθεί το κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι σε όλες του τις εκφάνσεις και που ξέρει να αυτοελέγχεται και να λειτουργεί πέρα από τις λογικές της σύγκρουσης για τη σύγκρουση αποδεικνύοντας ότι οι “κραυγές αγωνίας” αυτών που προδίκαζαν εμφύλιες συρράξεις δεν ήταν άλλο από φοβικές υστερίες.
Δεν αναθέτουμε λοιπόν, γιατί τα κοινωνικά κινήματα δεν μπορούνε να είναι ούτε παραρτήματα κομματικών μηχανισμών ούτε το μακρύ χέρι των όποιων πολιτικών ή οικονομικών συμφερόντων. Και γιατί ως κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού έτσι πορευτήκαμε στον εννιάχρονο αγώνα μας, χωρίς σωτήρες και εντολοδόχους. Επίσης, δεν περιμένουμε, γιατί το κίνημα δεν ήταν ποτέ στείρα άρνηση. Είχε πάντα τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις, θέσεις και ιδέες σχετικά με την μεταλλευτική δραστηριότητα αλλά και την οικονομική ανασυγκρότηση της Β.Α. Χαλκιδικής οι οποίες και πρέπει να υλοποιηθούν. Και ακόμη γιατί οι ρυθμοί των εργασιών και δημιουργίας τετελεσμένων στον Κάκκαβο είναι φρενήρεις και πρέπει να σταματήσουν άμεσα.
Επίκαιρο παραμένει λοιπόν το σύνθημα «ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε» στους δρόμους του αγώνα, απαιτώντας άμεση παύση κάθε εργασίας της Eldorado Gold στον Κάκκαβο και απόσυρση όλων των κατηγοριών που βαραίνουν τους συναγωνιστές μας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ!
Επιτροπές Αγώνα Μεγάλης Παναγίας & Νέας Προποντίδας
ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
