 |
| φωτο Αντώνης Ρεπανάς |
Είναι μεσημέρι στην Ειδομένη. Ο Παππούς παίζει με το εγγόνι του. Μέσα στο πλήθος. Ανάμεσα στους Αφγανούς που διαμαρτύρονται επειδή τα Σκόπια έχουν κλείσει τα σύνορα τους. Λίγα μέτρα μακριά από τα ΜΑΤ. Από το πρωί δεν έχουν καταφέρει να πιούν νερό. Βρίσκονται στο καμπ 2 της Ειδομένης. Εκεί
που είχαν περιορίσει τους Αφγανούς. Όταν ρωτάνε για νερό, τους λένε ότι θα πρέπει να περιμένουν. Και περίμεναν.
Τέτοια ώρα, στο σπίτι του παππού στο Αφγανιστάν, θα είχαν τελειώσει το φαγητό και ίσως να έπαιζαν όπως τώρα στην Ειδομένη. Μπορεί να μην περιτριγυρίζονταν από κόσμο και αστυνομικούς. Μπορεί να είχαν ξεδιψάσει από το νερό της βρύσης τους. Για τους δυό τους, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει η Ειδομένη. Δεν υπάρχει η προσφυγιά. Δεν υπάρχει ο κόσμος γύρω τους. Δεν υπάρχουν αστυνομικοί, κλομπ και ασπίδες. Ζουν σε άλλον χωροχρόνο. Έχουν τελειώσει το φαγητό τους, έχουν ξεδιψάσει και παίζουν έτσι όπως θα έπρεπε να παίζουν όλα τα εγγόνια με τους παππούδες τους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
