Το υφιστάμενο οδικό δίκτυο δεν μπορεί να σηκώσει τον αριθμό των οχημάτων προς Κασσάνδρα-Σιθωνία.Ούτε όταν ολοκληρωθούν και τα τελευταία έργα θα μπορεί
Ο δρόμος που συνδέει τη Θεσσαλονίκη με τη Χαλκιδική είναι ανεπαρκής. Πόσο πρέπει να μας πάρει για να το καταλάβουμε; Η μόνιμη γκρίνια για ένα ζήτημα που είναι γνωστό και δεδομένο, για ένα ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται με... ασπιρίνες,
δημιουργεί απλώς παραπάνω εκνευρισμούς και προφανώς δε δίνει λύσεις.
Η οδική σύνδεση της Χαλκιδικής με τη Θεσσαλονίκη, είτε προς την Κασσάνδρα, είτε προς τη Σιθωνία δεν μπορεί να σηκώσει τον αριθμό των αυτοκινήτων που δέχεται κάθε Σαββατοκύριακο, κάθε αργία.
Άκουσα πολλούς στην έξοδο για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος να διαμαρτύρονται, να εκνευρίζονται, να βρίζουν γι' ακόμη μια φορά και σκέφτηκα πως γι' ακόμη ένα καλοκαίρι θα κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων και θα επιρρίπτουμε ευθύνες δικαίως και αδίκως. Γι' αυτό είπα να κάνω την αρχή...
Αυτή τη φορά έπειτα από τρεις δεκαετίες που γράφω για τους δυο δρόμους που συνδέουν τη Θεσσαλονίκη με τη Χαλκιδική αποφάσισα να μην επιρρίψω καμιά ευθύνη και απλώς να εξηγήσω καταστάσεις και γιατί το θέμα της οδικής σύνδεσης με τη ναυαρχίδα του τουρισμού μας δε λύνεται με οποιαδήποτε παρέμβαση και δεν πρόκειται να λυθεί στον αιώνα τον άπαντα, με τα σημερινά δεδομένα μιας σειράς παραμέτρων που καθορίζουν την ίδια την καθημερινότητά μας.
Ούτε την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να βελτιωθούν σε βαθμό που να γίνεται άμεσα αντιληπτός από τον κόσμο μπορώ να δώσω.
Ο δρόμος προς την Κασσάνδρα δέχεται τους μεγαλύτερους κυκλοφοριακούς φόρτους. Δεν είναι σε θέση να δεχτεί με αξιοπρεπή τρόπο ούτε τα μισά από τα αυτοκίνητα που εξυπηρετεί σήμερα ειδικά στα τριήμερα και στα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού. Σκεφτείτε το μποτιλιάρισμα που δημιουργείται σημειακά στα διόδια των Μαλγάρων στις μεγάλες εξόδους. Αυτό γίνεται σε όλο το μήκος της Θεσσαλονίκης – Μουδανιών.
Δυο λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, που δυστυχώς τις μετατρέπουμε όπου μπορούμε όλοι εμείς και σε τρεις -στερώντας και την τελευταία ελπίδα ενός συνανθρώπου μας που προσπαθεί να διατηρηθεί στη ζωή- έχουν πεπερασμένες δυνατότητες. Το πρόβλημα δεν είναι μέχρι την Καρδία. Όντως στα πρώτα χιλιόμετρα επικρατεί το χάος και οι ταχύτητες είναι εξαιρετικά χαμηλές. Όμως αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και δεν είναι και λογικό να αλλάξει.
Κινούμαστε σε μια εθνική οδό που είναι ταυτισμένη και με έναν τοπικό δρόμο, αφού η ίδια εξυπηρετεί όλα τα ανατολικά τουριστικά προάστια της Θεσσαλονίκης, μεγάλους δήμους, όπως η Θέρμη, μεγάλα περιφερειακά εμπορικά κέντρα και όλες τις καθημερινές δραστηριότητες μιας πόλης, που ένα μέρος της καρδιάς της οικονομικά χτυπά στη συγκεκριμένη περιοχή. Σκεφτείτε μόνο πως ακόμη και η «βιομηχανική» ζώνη του Λακκώματος από αυτό το δρόμο εξυπηρετείται...
Φεύγοντας από την Καρδία η κατάσταση γίνεται λίγο καλύτερη. Οι ταχύτητες αυξάνονται και πάλι όμως τα μποτιλιαρίσματα είναι συχνά, ειδικά κοντά σε κόμβους που οδηγούν στους κοντινούς παραθεριστικούς οικισμούς. Όπως μου έλεγε έμπειρος τροχονόμος, που έχει διαχειριστεί το όλο ζήτημα σε ακόμη χειρότερες εποχές, όταν ο δρόμος μόλις άρχισε πριν δυο δεκαετίες να διαπλατύνεται για να αποκτήσει τα σημερινά χαρακτηριστικά του, για να έχει κάποιος ένα μέτρο σύγκρισης θα πρέπει να δει τι γίνεται στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης. Ο όγκος των οχημάτων που δέχεται καθημερινά η περιφερειακή (λίγο πάνω από 100.000) πέφτει σχεδόν τριπλάσιος σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ημέρας στο δρόμο προς την Κασσάνδρα. Η μεν περιφερειακή έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση ο δε δρόμος της Χαλκιδικής δύο... Αν λοιπόν δημιουργείται μποτιλιάρισμα στην περιφερειακή τι πρέπει να γίνει στη Μουδανιών; Αυτό ακριβώς που γίνεται σήμερα...
Το μόνο επίμαχο σημείο που μπορεί πλέον να βελτιωθεί στο συγκεκριμένο δρόμο είναι τα 5,2 χλμ. μεταξύ Μουδανιών και Ποτίδαιας. Κάποια στιγμή η «Εγνατία Οδός ΑΕ» θα το ολοκληρώσει, όμως το πρόβλημα και πάλι δε θα έχει λυθεί. Απλώς σημειακά δε θα έχουμε άλλο ένα «σταμάτα – ξεκίνα».
Τι μπορεί να γίνει; Να διαπλατυνθεί ο δρόμος, να αποκτήσει τρεις και τέσσερις λωρίδες ανά κατεύθυνση, με χαρακτηριστικά κλειστού αυτοκινητοδρόμου κτλ. Όλοι ξέρουμε τη λύση. Οικονομικά δεν πρόκειται να δοθεί ποτέ. Ο δρόμος τον οποίο όλοι βρίζουμε σήμερα έχει απορροφήσει απίστευτα ποσά. Κάποιοι έχουν θησαυρίσει και τελικά δρόμο δεν έχουμε. Και γι' αυτό μη βρίζετε. Κάποιοι από όλους εμάς τα κονόμησαν κι έχουν και τα τρισέγγονά τους... Όταν κάποτε κάποιος τόλμησε να δει τι θα κόστιζε να κάνουμε έναν αυτοκινητόδρομο τύπου Εγνατίας Οδού προς την Κασσάνδρα μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα υπολογίζοντας τις αποζημιώσεις για τις απαλλοτριώσεις...
Κι αυτό μας φέρνει στον άλλο δρόμο, που οδηγεί στη Σιθωνία. Εκεί περιθώρια βελτίωσης, ειδικά στα πρώτα χιλιόμετρα, όπου γίνεται ο κακός χαμός, υπάρχουν. Και όταν ολοκληρωθεί η παρέμβαση που γίνεται σήμερα, τα πράγματα θα είναι σαφώς καλύτερα. Δε θα είναι διαφορετικά από όσα περιέγραφα προηγουμένως για το πρώτο «πόδι» της Χαλκιδικής. Λόγω των απαλλοτριώσεων και των τρελών (με τα σημερινά δεδομένα) απαιτήσεων των ιδιοκτητών γης και ακινήτων γενικότερα, το σχέδιο για έναν σύγχρονο δρόμο περιορίστηκε σε έναν ακόμη συμβατικό δρόμο με χαρακτηριστικά λίγο καλύτερα του επαρχιακού οδικού δικτύου.
Η λύση θα ήταν ο επανασχεδιασμός των δυο δρόμων ή η κατασκευή εναλλακτικού οδικού δικτύου. Γίνεται. Κοστίζει όμως και κοστίζει ποσά που δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν ποτέ. Γι' αυτό τη λύση ή θα τη δώσει η ζωή (όπου ζωή η κυβέρνηση με τις κατασχέσεις αυτοκινήτων) ή θα τη δώσουμε πιέζοντας ώστε να υπάρχουν και άλλου τύπου συνδέσεις πέραν των οδικών.
Γιατί άραγε σε αυτό το επίπεδο δεν κινείται τίποτα; Αντί να πάρεις το ΙΧ και να λουστείς στον ιδρώτα, μια θαλάσσια συγκοινωνία με σύγχρονα χαρακτηριστικά θα ήταν μια λύση, που θα βοηθούσε πιθανώς και στην αποφόρτιση του οδικού δικτύου. Σκέψεις και σχέδια υπάρχουν. Μελέτες και βούληση; Κονδύλια; Να ένα έργο πνοής που πρέπει να παλέψουν ενωμένοι οι τοπικοί φορείς. Μπορούν;
Αν δεν μπορούν ή αν όλοι εμείς επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε ως μέλος της οικογένειάς μας και το ΙΧ μας, τότε καλή υπομονή και φτηνές πετσέτες για τον ιδρώτα...
voria.gr