Συντάκτης:
Όποιος ξέρει από εμφύλιους στην Αριστερά, είτε τους έχει ζήσει είτε έχει διαβάσει γι’ αυτούς, δεν ξαφνιάζεται με την οξύτητα που έχει πάρει η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, η πολυδιάσπαση είναι στοιχείο της ταυτότητας της Αριστεράς (όχι μόνο της εγχώριας), όπως δυστυχώς και η ήττα είναι το
φυσικό περιβάλλον της.
Από την Ιστορία γνωρίζουμε πώς αντιμετώπιζε ο Νίκος Ζαχαριάδης όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την αυθεντία του και πώς πλήρωσε και αυτός με το ίδιο νόμισμα, όταν τα πράγματα άλλαξαν στη Σοβιετική Ενωση. Γνωρίζουμε για τις αιματηρές συγκρούσεις στην Τασκένδη το 1956, για την τραυματική διάσπαση του 1968, όπου η μάχη ανάμεσα στις διάφορες ομάδες δόθηκε στα στρατόπεδα και τις εξορίες, ενώ και η ρήξη στο ΚΚΕ το 1991 (13ο Συνέδριο) -η μοναδική τέτοιας έκτασης που έγινε σε συνθήκες νομιμότητας για το κόμμα- δεν ήταν λιγότερο βίαιη.
Για μια ορισμένη Αριστερά ο εσωτερικός εχθρός, όποια ταυτότητα κι αν έχει (ρεφορμιστής, σοσιαλδημοκράτης, οπορτουνιστής, αριστεριστής), είναι περισσότερο επικίνδυνος από τον ταξικό αντίπαλο και γι’ αυτό πρέπει να εξολοθρευτεί πριν μολύνει το αριστερό ακροατήριο με τις αιρετικές απόψεις του και οδηγήσει το κόμμα σε σάπιους συμβιβασμούς ή σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς. Παλιότερα ακόμη και με τη φυσική εξόντωσή του, στις μέρες μας με τον διασυρμό, τη συκοφάντηση των θέσεών του και τελικώς τον εξοβελισμό του από το σύμπαν της Αριστεράς, όπως το αντιλαμβάνονται και το ερμηνεύουν οι θιασώτες της ιδεολογικής καθαρότητας.
Σκηνές από το παρελθόν βλέπουμε να προβάλλονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών είναι σε πλήρη εξέλιξη. «Προδοσία», «ξεπούλημα», «δωσίλογοι της Κατοχής», «μετάλλαξη σε σοσιαλφιλελεύθερο σχήμα», «ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταντήσει σαν τη ΔΗΜΑΡ», «τύφλα να ’χει το ΠΑΣΟΚ». Αυτά και πολλά άλλα εκτοξεύουν οι διαφωνούντες, εναντίον του Τσίπρα, των συνεργατών του και των βουλευτών που ψήφισαν το Μνημόνιο, για να εισπράξουν από την άλλη πλευρά τη ρετσινιά ότι σπρώχνουν στην ασύντακτη χρεοκοπία και αντικειμενικά συμπλέουν με τον Σόιμπλε και το αδίστακτο νεοφιλελεύθερο λόμπι.
Το εντυπωσιακό είναι ότι την πιο σκληρή ρητορική χρησιμοποιούν εκείνες οι ομάδες και τα πρόσωπα που, χωρίς την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ένα τίποτε στην πολιτική ζωή του τόπου. Και εκεί, στο περιθώριο και στο ευρύχωρο αδιέξοδό τους, θα επιστρέψουν, για να σχεδιάζουν το ακτινοβόλο μέλλον του σοσιαλισμού και να καλλιεργούν τον μύθο της επικείμενης επανάστασης που λέει ο ποιητής (Μανόλης Αναγνωστάκης), αν -όπως όλα δείχνουν- ο ΣΥΡΙΖΑ σπάσει.
Ανάγωγα
«Η Ευρώπη έχει χάσει την ηθική της» έγραψε ο Ζακ Ντελόρ, «η Ευρώπη ψυχορραγεί» πλειοδότησε ο Μισέλ Ροκάρ. Για «κατάλογο φρικαλεοτήτων» έκανε λόγο το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» σχολιάζοντας τη συμφωνία που επέβαλαν οι θεσμοί στην Ελλάδα, ενώ ο επί δέκα χρόνια ανταποκριτής τής «Γκάρντιαν» στο Βερολίνο, Ντέιβιντ Γκόου, χαρακτήρισε τη Γερμανία «πολιτικό και οικονομικό τραμπούκο που προκαλεί φόβο και μίσος ανάμεσα στα θύματά του και αγωνία ανάμεσα στους φίλους του». Οντως είναι μεγάλη η... επιτυχία της γερμανικής κυβέρνησης.
