Ο διάσημος Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος έχει πολλάκις εναντιωθεί στην πολιτική της αυστηρής λιτότητας που πρεσβεύει το Βερολίνο, μια πολιτική την οποία θεωρεί υπαίτια της συνεχιζόμενης κρίσης και της αδυναμίας της Ευρωζώνηςνα μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Καιτώρα, στο τελευταίο του άρθρο για την εφημερίδα New York Times, σημειώνει τις- κατά την άποψή του - πραγματικές συνέπειες της ελληνικής κρίσης, υποστηρίζοντας μάλιστα γλαφυρά πως “οι Έλληνες είναι τρελοί και δεν μπορούν να
αντέξουν άλλο”!
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η πραγματική καταστροφική επίπτωση της ελληνικής κρίσης ήταν ο τρόπος με τον οποίο αλλοίωσε την οικονομική πολιτική, καθώς σοβαροί -υποτίθεται- άνθρωποι ανά τον κόσμο έσπευσαν να μάθουν τα λάθος συμπεράσματα. Τώρα η Ελλάδα φαίνεται να είναι ξανά σε κρίση. Θα μάθουμε τα σωστά μαθήματα αυτή τη φορά;».
Ο ίδιος διαφωνεί με τις απόψεις και τα δημοσιεύματα που θέλουν την Ελλάδα και τους Έλληνες πολιτικούς να προσποιούνται για το μέγεθος της κρίσης και της αδυναμίας περαιτέρω πιέσεων. Γράφει χαρακτηριστικά πως “η Ελλάδα έχει προχωρήσει σε τεράστιες μεταρρυθμίσεις. Έχει μειώσει την απασχόληση στο δημόσιο και τους μισθούς, έχει προχωρήσει σε περικοπές των κοινωνικών προγραμμάτων, έχει αυξήσει τους φόρους”.
Και προσπαθεί μάλιστα να δώσει στους Αμερικανούς αναγνώστες μια τάξη μεγέθους της “ελληνικής υπερπροσπάθειας”: «Εάν θέλετε μια αίσθηση της κλίμακας της λιτότητας, θα ήταν σαν οι ΗΠΑ να είχαν εφαρμόσει περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων ίσες με 1 τρισ. δολάρια ετησίως. Στο μεταξύ, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα έχουν βυθιστεί, ενώ το ένα τέταρτο του ελληνικού εργατικού δυναμικού, καθώς και οι μισοί νέοι παραμένουν άνεργοι»...
Επίσης, τονίζει πως η κατάσταση του χρέους μάλλον επιδεινώθηκε, με το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ να διαμορφώνεται σε ιστορικό υψηλό –κυρίως λόγω της συρρίκνωσης του ΑΕΠ και όχι της αύξησης του χρέους- ενώ ακόμη έκανε την εμφάνισή του ένα πρόβλημα υψηλού ιδιωτικού χρέους, λόγω της ύφεσης και του αποπληθωρισμού. Υπάρχουν και κάποια θετικά, σύμφωνα με τον ίδιο. Η οικονομία αναπτύσσεται κάπως, «επιτέλους», χάρη στην άνοδο του τουρισμού. «Αλλά συνολικά, υπήρξαν πολλά χρόνια ταλαιπωρίας για πολύ μικρή ανταμοιβή».
Κατά τον κ. Κρούγκμαν οι Έλληνες έδειξαν προθυμία να τα περάσουν όλα αυτά, να δεχθούν δηλαδή τον πόνο των σκληρών μέτρων, έτσι ώστε να φτάσουν στην ανάκαμψη. «Και τα νέα που φτάνουν τις τελευταίες ημέρες, είναι ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουν φτάσει στα όριά τους. Οι πληροφορίες είναι περίπλοκες, αλλά ουσιαστικά η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί έναν αρκετά απελπισμένο πολιτικό ελιγμό για να αναβάλει τις γενικές εκλογές. Και εάν αποτύχει, ο πιθανός νικητής των εκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της αριστεράς που έχει ζητήσει μια επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος λιτότητας, και που μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία και έξοδο από το ευρώ».
Όπως εκτιμά ο κ. Κρούγκμαν, το σημαντικό σημείο είναι πως “δεν είναι μόνο οι Έλληνες που είναι τρελοί (και κάνει ένα λογοπαίγνιο με το όνομα της χώρας, δηλαδή «Mad as Hellas») και δεν μπορούν να αντέξουν άλλο. «Κοιτάξτε την Γαλλία, όπου η Marine Le Pen, ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, προηγείται των υποψηφίων των mainstream κομμάτων, από τη δεξιά και την αριστερά. Κοιτάξτε την Ιταλία, όπου οι μισοί ψηφοφόροι υποστηρίζουν ριζοσπαστικά κόμματα όπως η Λίγκα του Βορρά και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Κοιτάξτε την Βρετανία, όπου τόσο η αντιμεταναστευτική πολιτική ορισμένων όσο και οι Σκωτσέζοι αυτονομιστές, απειλούν την πολιτική τάξη”...
Και καταλήγει: “Δεν έχω ιδέα πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα στην Ελλάδα. Αλλά υπάρχει ένα πραγματικό μάθημα στην πολιτική της αναταραχή, που είναι πολύ πιο σημαντικό από τα ψευδή μαθήματα που πήραν πολλοί λόγω των ιδιαίτερων δημοσιονομικών δεινών της”.
protothema.gr
Mad as Hellas
The Greek fiscal crisis erupted five years ago, and its side effects continue to inflict immense damage on Europe and the world. But I’m not talking about the side effects you may have in mind — spillovers from Greece’s Great Depression-level slump, or financial contagion to other debtors. No, the truly disastrous effect of the Greek crisis was the way it distorted economic policy, as supposedly serious people around the world rushed to learn the wrong lessons.
Now Greece appears to be in crisis again. Will we learn the right lessons this time?
Paul Krugman
Macroeconomics, trade, health care, social policy and politics.
Recovery at Last? DEC 7
Democrats Against Reform DEC 4
Being Bad Europeans NOV 30
Pollution and Politics NOV 27
Rock Bottom Economics NOV 23
See More »
What happened last time, you may recall, was the exploitation of Greece’s woes to change the economic subject. Suddenly, we were supposed to obsess over budget deficits, even if borrowing costs were at historic lows, and slash government spending, even in the face of mass unemployment. Because if we didn’t, you see, we could turn into Greece any day now. “Greece stands as a warning of what happens to countries that lose their credibility,” intoned David Cameron, Britain’s prime minister, as he announced austerity policies in 2010. “We are on the same path as Greece,” declared Representative Paul Ryan, who was soon to become the chairman of the House Budget Committee, that same year.
In reality, Britain and the United States, which borrow in their own currencies, were and are nothing like Greece. If you thought otherwise in 2010, by now year after year of incredibly low interest rates and low inflation should have convinced you. And the experience of Greece and other European countries that were forced into harsh austerity measures should also have convinced you that slashing spending in a depressed economy is a really bad idea if you can avoid it. This is true even in the supposed success stories — Ireland, for example, is finally growing again, but it still has almost 11 percent unemployment, and twice that rate among young people.
And the devastation in Greece is awesome to behold. Some press reports I’ve seen seem to suggest that the country has been a malingerer, balking at the harsh measures its situation demands. In reality, it has made huge adjustments — slashing public employment and compensation, cutting back social programs, raising taxes. If you want a sense of the scale of austerity, it would be as if the United States had introduced spending cuts and tax increases amounting to more than $1 trillion a year. Meanwhile, wages in the private sector have plunged. Yet a quarter of the Greek labor force, and half its young, remain unemployed.
Meanwhile, the debt situation has if anything gotten worse, with the ratio of public debt to G.D.P. at a record high — mainly because of falling G.D.P., not rising debt — and with the emergence of a big private debt problem, thanks to deflation and depression. There are some positives; the economy is growing a bit, finally, largely thanks to a revival of tourism. But, over all, it has been many years of suffering for very little reward.
Continue reading the main storyContinue reading the main storyContinue reading the main story
The remarkable thing, given all that, has been the willingness of the Greek public to take it, to accept the claims of the political establishment that the pain is necessary and will eventually lead to recovery. And the news that has roiled Europe these past few days is that the Greeks may have reached their limit. The details are complex, but basically the current government is trying a fairly desperate political maneuver to put off a general election. And, if it fails, the likely winner in that election is Syriza, a party of the left that has demanded a renegotiation of the austerity program, which could lead to a confrontation with Germany and exit from the euro.
Continue reading the main story
RECENT COMMENTS
Pottree 13 hours ago
The frightening thing is that by engineering the kind of disaster economy they have in Greece, the "wise ones" trying to curry favor with...
Jeff Atkinson 13 hours ago
I would have bet a sporting amount of money that both the Greeks and the Irish would have told the Germans what they could do with the euro...
Mike 13 hours ago
In this country, those, who have been hurt by austerity policies, almost all vote for Republicans, who have demanded austerity (called...
SEE ALL COMMENTS
The important point here is that it’s not just the Greeks who are mad as Hellas (their own name for their country) and aren’t going to take it anymore. Look at France, where Marine Le Pen, the leader of the anti-immigrant National Front, outpolls mainstream candidates of both right and left. Look at Italy, where about half of voters support radical parties like the Northern League and the Five-Star Movement. Look at Britain, where both anti-immigrant politicians and Scottish separatists are threatening the political order.
It would be a terrible thing if any of these groups — with the exception, surprisingly, of Syriza, which seems relatively benign — were to come to power. But there’s a reason they’re on the rise. This is what happens when an elite claims the right to rule based on its supposed expertise, its understanding of what must be done — then demonstrates both that it does not, in fact, know what it is doing, and that it is too ideologically rigid to learn from its mistakes.
I have no idea how events in Greece are about to turn out. But there’s a real lesson in its political turmoil that’s much more important than the false lesson too many took from its special fiscal woes
