Πολλοί που δεν γνωρίζουν τα καθέκαστα στον δήμο Αριστοτέλη αναρωτιούνται γιατί παραιτήθηκε ο δήμαρχος Γιάννης Μίχος, εικάζοντας μάλιστα σε δημοσιεύματα ότι φοβόταν για τη ζωή του. Η λιτή ανακοίνωση του ιδίου δεν λέει και πολλά πράγματα:“Προσωπικές και επαγγελματικές αρμοδιότητες και υποχρεώσεις, σε ένα αβέβαιο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, με οδηγούν για το καλό του τόπου και της παράταξης, να κάνω έγκαιρα ένα βήμα πίσω...”.
Η αλήθεια πάντως έχει να κάνει με το ποιος είναι ο Γιάννης Μίχος και ποιοι τον πλάσαραν ως δήμαρχο στο κίνημα.
Ποιος είναι ο Γιάννης Μίχος
O Γιάννης Μίχος, είναι ο ιδρυτής, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου εταιριών Epsilon Net. Αποφοίτησε από την Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, έχει εργαστεί ως οικονομικός και φορολογικός σύμβουλος σε μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και ως επιστημονικός συνεργάτης του ΤΕΙ ΣΕΡΡΩΝ. Έχει διατελέσει μέλος του Δ.Σ του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Α.Ε και Ε.Π.Ε., καθώς και πρόεδρος του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Πολιτών Χαλκιδικής (ΑΣΠΟΧΑ). Επιτυχημένος και βραβευμένος επιχειρηματίας, δεν έχει ασχοληθεί ενεργά στο παρελθόν με την πολιτική, αν και το είχε προσπαθήσει στο παρελθόν: συμμετείχε ως υποψήφιος νομαρχιακών εκλογών Θεσσαλονίκης 2006 με το σχήμα των Οικολόγων Πράσινων, ενώ προσπάθησε ανεπιτυχώς να συνδεθεί ως υποψήφιος σε εκλογικό συνδυασμό στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 στον δήμο Σταγείρων-Ακάνθου – ανεπιτυχώς επειδή είχε απαιτήσει να τεθεί επικεφαλής και δεν δέχτηκε να είναι απλώς υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Όσον αφορά το κίνημα εναντίον της εξόρυξης, ο κ. Μίχος είχε μερικές περιορισμένες παρουσίες το 2010: η μία όταν συμμετείχε σε ενημερωτική συζήτηση σε τριήμερο στο βουνό σχετικά με τις δυνατότητες ανάπτυξης μονάδων pelet, και έναν κύκλο διαλέξεων στη Μεγάλη Παναγιά, τα Νέα Ρόδα και τη Θεσσαλονίκη όπου ανέλυσε το οικονομικό ζήτημα της μεταβίβασης της εταιρείας και της χρηματιστηριακής ανατίμησης της μετοχής της που τελικά απέφερε κέρδος μεγαλύτερο από 300 εκ. ευρώ στον κ. Κούτρα. Για τις τελευταίες του τοποθετήσεις μηνύθηκε από την Ελληνικός Χρυσός για 1 εκ. ευρώ. Στην αγωγή άσκησε και ο ίδιος ανταγωγή για το ίδιο ποσό. Η δικαστική αυτή διαμάχη έληξε με απόσυρση εκατέρωθεν των κατηγοριών την άνοιξη του 2014, αφού πήρε το χρίσμα για δήμαρχος και πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Όσον αφορά το κίνημα εναντίον της εξόρυξης, ο κ. Μίχος είχε μερικές περιορισμένες παρουσίες το 2010: η μία όταν συμμετείχε σε ενημερωτική συζήτηση σε τριήμερο στο βουνό σχετικά με τις δυνατότητες ανάπτυξης μονάδων pelet, και έναν κύκλο διαλέξεων στη Μεγάλη Παναγιά, τα Νέα Ρόδα και τη Θεσσαλονίκη όπου ανέλυσε το οικονομικό ζήτημα της μεταβίβασης της εταιρείας και της χρηματιστηριακής ανατίμησης της μετοχής της που τελικά απέφερε κέρδος μεγαλύτερο από 300 εκ. ευρώ στον κ. Κούτρα. Για τις τελευταίες του τοποθετήσεις μηνύθηκε από την Ελληνικός Χρυσός για 1 εκ. ευρώ. Στην αγωγή άσκησε και ο ίδιος ανταγωγή για το ίδιο ποσό. Η δικαστική αυτή διαμάχη έληξε με απόσυρση εκατέρωθεν των κατηγοριών την άνοιξη του 2014, αφού πήρε το χρίσμα για δήμαρχος και πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Άλλη συμμετοχή του δεν υπάρχει στο κίνημα – άλλωστε δεν διέμενε μόνιμα στη Χαλκιδική. Το ερώτημα λοιπόν είναι: με τόσο ελάχιστη συμμετοχή στο κίνημα, πώς έγινε αυτοδιοικητικός εκπρόσωπός του;
Η ιδέα περί “κινηματικού δημάρχου”
Δεν είναι σαφές πότε ακριβώς μπήκε η ιδέα για “κινηματικό δήμαρχο”, αλλά φαίνεται να προηγήθηκε η εκφρασμένη διάθεση ενεργού και γνωστού μέλους του κινήματος να βάλει υποψηφιότητα για τη δημαρχία ήδη από την άνοιξη του 2013. Αμέσως μετά, και ύστερα από λαϊκή συνέλευση, δημιουργήθηκε η Ενωτική Πρωτοβουλία με αντικείμενο την εκλογή δημάρχου που θα έθετε υποψηφιότητα εναντίον του φανατικού υπερασπιστή της εταιρείας κ. Πάχτα. Απαρτιζόμενη από περίπου 30 άτομα (τα περισσότερα αν και όχι όλα μέλη των συντονιστικών) παρουσίασε τον Αύγουστο του 2013 μια Διακήρυξη, που συγκέντρωσε αρχικά τις υπογραφές 1229 ατόμων, και ζήτησε την εκδήλωση ενδιαφέροντος υποψηφιοτήτων. Το όνομα του Γιάννη Μίχου ως υποψηφίου το πρωτοέβαλαν στην Ενωτική Πρωτοβουλία 4-5 συγκεκριμένοι άνθρωποι, στενά συνδεδεμένοι με την ηγεσία της τοπικής αυτοδιοίκησης από το παρελθόν αλλά και με αυτό που ονομάζουμε “βαθύ ΠΑΣΟΚ”, χωρίς πάντως να περιορίζονται σε αυτόν τον κομματικό χώρο. Εκεί έγιναν οι πρώτες ζυμώσεις, φτάνοντας τελικά τον Νοέμβρη του 2013 στην επικύρωση της διαδικασίας εκλογής δημάρχου από τα συντονιστικά αγώνα.
Από τότε και μετά δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες. Υπήρξαν αρχικά 6 υποψηφήφιοι για τη δημαρχία, εν συνεχεία οι τρεις απέσυραν την υποψηφιότητά τους και οι υπόλοιποι τρεις έθεσαν τον εαυτό τους στην κρίση των δημοτών, μέσα από μιαδιαδικασία που θεωρήθηκε πρωτοποριακή πανελλαδικώς: “με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες το κίνημα επέλεξε ποιον υποψήφιο προκρίνει για υποψήφιο”. Και επέλεξαν τον Γιάννη Μίχο. Όπως δημοσιεύτηκε, “στη διαδικασία συμμετείχαν 3.025 κάτοικοι... Από τις κάλπες που στήθηκαν ταυτόχρονα στα χωριά της Β.Α Χαλκιδικής Νέα Ρόδα, Αμμουλιανή, Ιερισσός, Ουρανούπολη, Μ. Παναγιά και Αρναία αναδείχθηκε πρώτος ο Γιάννης Μίχος με 1821 ψήφους, δεύτερος ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος με 998 ψήφους και τρίτος ο Χαράλαμπος Λαζαρίδης με 172 ψήφους. Τα λευκά - άκυρα ήταν 34”.
Ο δεύτερος υποψήφιος-φαβορί από τους τρεις ήταν ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος, ενεργό κομμάτι του κινήματος τόσο συνεισφέροντας στην ενημέρωση του κόσμου (ως εδαφολόγος ΑΠΘ συμμετείχε αδιάλειπτα σε ημερίδες κλπ), όσο και με τη συνεχή φυσική του παρουσία σε κάθε δράση σε Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική. Όμως οι μηχανισμοί επέβαλαν στον κόσμο τον Γιάννη Μίχο, για διάφορους λόγους, μεταξύ αυτών οι εξής:
Από τότε και μετά δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες. Υπήρξαν αρχικά 6 υποψηφήφιοι για τη δημαρχία, εν συνεχεία οι τρεις απέσυραν την υποψηφιότητά τους και οι υπόλοιποι τρεις έθεσαν τον εαυτό τους στην κρίση των δημοτών, μέσα από μιαδιαδικασία που θεωρήθηκε πρωτοποριακή πανελλαδικώς: “με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες το κίνημα επέλεξε ποιον υποψήφιο προκρίνει για υποψήφιο”. Και επέλεξαν τον Γιάννη Μίχο. Όπως δημοσιεύτηκε, “στη διαδικασία συμμετείχαν 3.025 κάτοικοι... Από τις κάλπες που στήθηκαν ταυτόχρονα στα χωριά της Β.Α Χαλκιδικής Νέα Ρόδα, Αμμουλιανή, Ιερισσός, Ουρανούπολη, Μ. Παναγιά και Αρναία αναδείχθηκε πρώτος ο Γιάννης Μίχος με 1821 ψήφους, δεύτερος ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος με 998 ψήφους και τρίτος ο Χαράλαμπος Λαζαρίδης με 172 ψήφους. Τα λευκά - άκυρα ήταν 34”.
Ο δεύτερος υποψήφιος-φαβορί από τους τρεις ήταν ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος, ενεργό κομμάτι του κινήματος τόσο συνεισφέροντας στην ενημέρωση του κόσμου (ως εδαφολόγος ΑΠΘ συμμετείχε αδιάλειπτα σε ημερίδες κλπ), όσο και με τη συνεχή φυσική του παρουσία σε κάθε δράση σε Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική. Όμως οι μηχανισμοί επέβαλαν στον κόσμο τον Γιάννη Μίχο, για διάφορους λόγους, μεταξύ αυτών οι εξής:
- α) Επειδή ο κ. Παναγιωτόπουλος υποστηρίχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ (η μοναδική υποψηφιότητα που στηρίχτηκε κομματικά), αφενός κατακρίθηκε ως τέτοια σε μια διαδικασία που όλοι θέλαν να είναι ακομμάτιστη. Ταυτόχρονα, κάποιοι επένδυσαν στα χρόνια συντηριτικά αντανακλαστικα κάποιου κόσμου διεξάγοντας μια τρομοκρατία περί “ΣΥΡΙΖΑ και κουκουλοφόρων που θα βλάψουν τον αγώνα και θα στείλουν κι άλλα παιδιά μας στη φυλακή”.
- β) Κατά την εκλογή του δημάρχου αυτοί που τον είχαν προεπιλέξει κίνησαν λυτούς και δεμένους, χρησιμοποιώντας την επιρροή που είχαν αποκτήσει όλα τα χρόνια (φέραν γέροντες στην κάλπη, κλπ). Οι ίδιοι άσκησαν τεράστιες πιέσεις προκειμένου να στηθούν κάλπες και στην Ουρανούπολη, Νέα Ρόδα και Αμμουλιανή, εκτός από την Ιερισσό, την Αρναία και τη Μεγάλη Παναγιά που ήταν τα κεντρικά χωριά χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της... άμεσης δημοκρατίας (ενώ οι τρεις αυτές περιοχές είναι δίπλα στην Ιερισσό και δεν στήθηκαν κάλπες σε όλα τα χωριά παρά μόνο στα πιο κεντρικά). Η αλήθεια είναι ότι από αυτά τα τρία παραλιακά χωριά κατάγονταν οι περισσότεροι από τους 200 εργαζόμενους στην επιχείρηση του Γιάννη Μίχου, οπότε οι ίδιοι και οι οικογένειές τους θα τον ψήφιζαν – κάτι που έγινε!
Καθώς οι μάσκες έπεφταν...
Εκλέχτηκε λοιπόν ο Γιάννης Μίχος μέσα από το κίνημα, έχοντας υπογράψει την κοινή Διακήρυξη τελευταία μέρα και σχεδόν με το ζόρι, δείχνοντας έτσι σε όσους παρακολούθησαν από κοντά τις διαδικασίες ότι κάτι περίεργο συνέβαινε. Στη συνέχεια αρνήθηκε στην πράξη, αλλά και σε συνέντευξη που μου παραχώρησε τον Μάρτιο του 2014, ότι καν γνωρίζει πως οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι θα οριστούν μέσα από το κίνημα θέτοντας το επιχείρημα της “ενότητας”. Αυτό βέβαια ήταν κόκκινη γραμμή για το κίνημα, όμως το θέμα το χειρίστηκε ο κ. Μίχος ροκανίζοντας χρόνο και φέρνοντας το κίνημα προ τετελεσμένου. Με άλλα λόγια, αφού καθυστερούσε χαρακτηριστικά να ορίσει τους υποψηφίους, έφτασε στο σημείο να μην τους έχει ανακοινώσει τρεις μέρες πριν τη λήξη της διαδικασίας – μέσα στο Πάσχα. Τελικά, αυτή η διαδικασία έκλεισε 1-2 μέρες πριν, με το κίνημα να επιβάλει δικούς του υποψήφιους, αφού πρώτα ο Μίχος είχε καταφέρει να αποκλείσει ορισμένους εξ αυτών και να φέρει στη διαδικασία δικούς του ανθρώπους (εμπιστοσύνης του, της επιχείρησής του, κλπ).
Τελικά ο Μίχος εξελέγη δήμαρχος παίρνοντας το 51,13% των ψήφων – ο Πάχτας το 46,95% και ο Λαζαρίδης το 1,92%. Εικάζεται πως το ποσοστό του “κινηματικού δημάρχου” θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο αν δεν ήταν ο Γιάνης Μίχος καθώς κάμποσα μέλη του κινήματος δεν τον ψήφισαν έχοντας υποψιαστεί τον ρόλο του, αν και ο πολιτικός εκβιασμός και η επιθυμία να φύγει ο Πάχτας οδήγησε τους περισσότερους στη θετική ψήφο για τον Μίχο. Σε κάθε περίπτωση, η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων που εκλέχτηκαν μαζί του ήταν ενεργά μέλη του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη.
Ο Μίχος ως δήμαρχος και το κόλπο της Ολυμπιάδας
Ο Γιάννης Μίχος, στη μικρή θητεία του ως δήμαρχος Αριστοτέλη, δεν έκανε τίποτα για όλα όσα έθετε ως προτεραιότητα: την ανάπτυξη εναλλακτικών δομών ανάπτυξης και εργασίας, και την ενότητα του κόσμου. Η μόνη θετική απόφαση, με πρωτοβουλία του δημοτικού συμβουλίου, ήταν να σταματήσει η χορηγεία της Ελληνικός Χρυσός προς τον δήμο. Ο ίδιος ως δήμαρχος πάντως ενήργησε ως εξής:
- Ροκάνισε το χρόνο. Ανέλαβε τον Σεπτέμβρη επίσημα τα καθήκοντά του χωρίς να έχει κάνει καμία προετοιμασία όλο το καλοκαίρι, και μετά επικαλούμενος ότι μόλις ανέλαβε καθυστερούσε τα πάντα. Η συνεχής αναμονή ουσιαστικά έβαζε το κίνημα σε παύση καθώς ανέμενε τις θεσμικές του κινήσεις. Ο ίδιος ήταν απών και ως φυσική παρουσία τις περισσότερες μέρες, διαδίδοντας πως “έχει επαφές στην Αθήνα για το θέμα των μεταλλείων”, χωρίς όμως ποτέ να πει τι επαφές έκανε κλπ.
- - Έστησε επιτροπές στις οποίες προσπαθούσε να βάζει δικούς του ανθρώπους, συχνά απαξιώνοντας ειδικούς επί των θεμάτων θέτοντάς τους εκτός, και δημιούργησε ιδιαίτερο εκνευρισμό καθώς ενεργούσε μόνος του, χωρίς καμία συνεργασία με τους συμβούλους ή το κίνημα.
- - Πέρασε απόφαση σε δημοτικό συμβούλιο, συμβατή με τις προεκλογικές του εξαγγελίες και τον προσωπικό του σχεδιασμό, περί “διατήρησης των υφιστάμενων/παραδοσιακών δραστηριοτήτων” στα μεταλλεία. Αυτή είναι η πιο μεγάλη παγίδα απέναντι στο κίνημα. Ενώ η διακήρυξη των αρχών του κινήματος (αυτή που δεν ήθελε να υπογράψει!) προέτασσε “να επιτύχουμε τον αποχαρακτηρισμό της ΒΑ Χαλκιδικής ως «Μεταλλευτικής» και τη σταδιακή της αποκατάσταση”, ο ίδιος ανέφερε πριν τις εκλογές ακόμη ότι, πρέπει να συνεχιστεί η “παραδοσιακά υφιστάμενη μεταλλευτική δραστηριότητα, που υπήρχε σε Ολυμπιάδα και Στρατώνι”. Ακούγεται λογικοφανής αυτή η θέση, και ίσως γι' αυτό κατάφερε να την περάσει, μιας και είναι γνωστό ότι σε Στρατώνι και Ολυμπιάδα δραστηριοποιούνταν η προηγούμενη εταιρεία, η TVX-Gold, αλλά και ο Μποδοσάκης χρόνια πριν. Όμως, τόσο η εταιρεία του Μποδοσάκη είχε σταματήσει να λειτουργεί από το 1988 λόγω πτώχευσης, αλλά και οι εργασίες της καναδικής TVX δεν διήρκεσαν πάνω από τέσσερα χρόνια, και αυτές συνεχίζονταν μόνο στο Μαντέμ Λάκκο: στην Ολυμπιάδα οι εργασίες είχαν σταματήσει μετά την πτώχευση του Μποδοσάκη (εκτός από κάποιες εργασίες συντήρησης) και δεν ξανάρχισαν πριν το 2012, με την Ελληνικός Χρυσός. Έτσι, με αυτή την απόφαση η θητεία του κ. Μίχου αφήνει μια επικίνδυνη παρακαταθήκη: ακόμη και αν κλείσουν οι Σκουριές, η Ολυμπιάδα να συνεχίσει να λειτουργεί ως “παραδοσιακά υφιστάμενη”. Αυτό φαίνεται εύκολο να συμβεί μιας και το μεγάλο και νικηφόρο κίνημα της Ολυμπιάδας δεν συμμετέχει στις κινητοποιήσεις μετά το 2003. Σε κάθε περίπτωση, η μεγαλύτερη ποσότητα μεταλλεύματος καθώς και το σημαντικότερο πρόβλημα με το αρσενικό βρίσκονται στην Ολυμπιάδα και όχι στις Σκουριές!
(Στο ζήτημα της Ολυμπιάδας θα αναφερθώ προσεχώς με ιδιαίτερο ρεπορτάζ).
Οι επιπτώσεις της παρουσίας του Μίχου στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη
Από τα τέλη Νοεμβρίου 2013 που ξεκίνησε η εκλογική διαδικασία ήταν φανερή η εμπλοκή των κομμάτων στη διαδικασία. Ταυτόχρονα, η εντατική ενασχόληση με αυτήν ήταν δεδομένο ότι θα στερούσε δυνάμεις από τις καθαυτό κινηματικές διαδικασίες, ακόμη κι αν ο δήμαρχος που θα εκλέγονταν ήταν “καθαρός”. Έτσι κι έγινε: από την πρώτη στιγμή ενεργά μέλη του αγώνα ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με αυτό ενώ πολλοί έτρεχαν σε προεκλογικές συνεδριάσεις για την επιλογή του υποψηφίου. Τα κόμματα ενεπλάκησαν έμμεσα με τον τρόπο που έχω ως τώρα περιγράψει. Και, τέλος, αντί για κινηματικό δήμαρχο εκλέξανε τον Γιάννη Μίχο.
Τελικά, η υποψηφιότητα του Μίχου ήταν επιβαρυντική για το κίνημα εξ αρχής. Καταρχάς πυροδότησε αντιπαλότητες ανάμεσα στα χωριά και τον πάντα υποβόσκοντα τοπικισμό, καθώς τα χωριά που κυρίως υποστήριξαν τον Μίχο δέχτηκαν την μήνιν των υπολοίπων – δικαίως αυτή τη φορά: το κακό κλίμα μέσα στο κίνημα που περιγράφω αλλού σχετίζεται και με αυτή την εξέλιξη. Επιπλέον πυροδότησε κόντρες και στο εσωτερικό κάθε χωριού, ανάμεσα σε όσους υποστήριξαν τον Μίχο και τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όσοι τον υποστήριξαν, τόσο οι βαλτοί του υπάρχοντος καθεστώτος όσο και αφελείς που τους πίστεψαν, έδιναν το στίγμα της... ησυχίας: “καθίστε καλά”, έλεγαν στα πιο μαχητικά μέλη του κινήματος υποστηρίζοντας πως προέχει ο εκλογικός αγώνας και η όποια πορεία ή κινητοποίηση είναι εναντίον της κοινής προσπάθειας! Φυσικά, δεν πείσθηκαν όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι, αλλά σίγουρα η μαζικότητα και ομοψυχία του κινήματος υπονομεύτηκαν από αυτές τις πρακτικές. Και αφού εκλέχτηκε ο Μίχος ως δήμαρχος, όσοι τον έβαλαν μέσα στο κίνημα συνέχισαν τον γνωστό και λογικοφανή χαβά τους: “δώστε λίγο χρόνο να δείξει, καινούριος είναι, μη διασπάτε το κίνημα”! Όλες αυτές οι παροτρύνσεις, κόντρες κλπ επαναλήφθηκαν λίγους μήνες μετά με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Η ελπίδα, δυστυχώς, πεθαίνει τελευταία.
Τελικά, η υποψηφιότητα του Μίχου ήταν επιβαρυντική για το κίνημα εξ αρχής. Καταρχάς πυροδότησε αντιπαλότητες ανάμεσα στα χωριά και τον πάντα υποβόσκοντα τοπικισμό, καθώς τα χωριά που κυρίως υποστήριξαν τον Μίχο δέχτηκαν την μήνιν των υπολοίπων – δικαίως αυτή τη φορά: το κακό κλίμα μέσα στο κίνημα που περιγράφω αλλού σχετίζεται και με αυτή την εξέλιξη. Επιπλέον πυροδότησε κόντρες και στο εσωτερικό κάθε χωριού, ανάμεσα σε όσους υποστήριξαν τον Μίχο και τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όσοι τον υποστήριξαν, τόσο οι βαλτοί του υπάρχοντος καθεστώτος όσο και αφελείς που τους πίστεψαν, έδιναν το στίγμα της... ησυχίας: “καθίστε καλά”, έλεγαν στα πιο μαχητικά μέλη του κινήματος υποστηρίζοντας πως προέχει ο εκλογικός αγώνας και η όποια πορεία ή κινητοποίηση είναι εναντίον της κοινής προσπάθειας! Φυσικά, δεν πείσθηκαν όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι, αλλά σίγουρα η μαζικότητα και ομοψυχία του κινήματος υπονομεύτηκαν από αυτές τις πρακτικές. Και αφού εκλέχτηκε ο Μίχος ως δήμαρχος, όσοι τον έβαλαν μέσα στο κίνημα συνέχισαν τον γνωστό και λογικοφανή χαβά τους: “δώστε λίγο χρόνο να δείξει, καινούριος είναι, μη διασπάτε το κίνημα”! Όλες αυτές οι παροτρύνσεις, κόντρες κλπ επαναλήφθηκαν λίγους μήνες μετά με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Η ελπίδα, δυστυχώς, πεθαίνει τελευταία.
Οι Μίχος και Πάχτας τρώνε και γιορτάζουν μαζί στο Στρατώνι στις 5/12/2014 τον εορτασμό της Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδας των μεταλλωρύχων
Θα αναρωτηθεί κανείς: μα είναι δυνατόν ένα ολόκληρο μαζικό κίνημα να πέσει σε τέτοιες παγίδες; Φυσικά είναι. Μιλάμε για ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης που κυριαρχεί στην Ελλάδα για πάνω από 30 χρόνια – άλλωστε στην περιοχή της ΒΑ Χαλκιδικής, οι κυρίαρχοι μηχανισμοί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνασπίστηκαν ενεργά ενάντια στο κίνημα. Η “άμεση δημοκρατία” στη ΒΑ Χαλκιδική είχε απέναντί της ανθρώπους και μηχανισμούς που έχουν κάνει επάγγελμα τη μεθόδευση των διαδικασιών. Όποιος έχει έστω και λίγο ανακατευτεί με τις κινηματικές διαδικασίες γνωρίζει καλά πόσο εύκολα μεθοδεύονται οι αποφάσεις από ηγετίσκους ή επαγγελματίες τους είδους, ακόμη και απέναντι σε ανθρώπους με πολιτική εμπειρία. Ας μην παραγνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη περιοχή, παραδοσιακά προσκείμενη στη δεξιά και χωρίς εμπειρία στις κινηματικές διαδικασίες, ήταν, και είναι, εξαρτώμενη από το Άγιο Όρος -οικονομικά και ψυχολογικά- το οποίο έπαιξε και αυτό τον ρόλο του (που δεν θα αναλύσω επί του παρόντος, αλλά ήταν σημαντικός).
Η ωρίμανσή της κοινωνίας ήταν ραγδαία μέσα από αυτές τις εξελίξεις και απότομη, με φυσικό συνεπακόλουθο να κάνει λάθη. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι η συντονισμένη επίθεση που δέχεται πραγματοποιείται από ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα υπό την καθοδήγηση των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων που στην ουσία κρατούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Η επίθεσή τους στη ΒΑ Χαλκιδική δεν είναι παρά μια μικρογραφία της επίθεσης που έχει εξαπολύσει αυτή η παγκόσμια μαφία στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Το μεγαλείο του κινήματος στη Χαλκιδική είναι ότι, παρόλες τις δυσκολίες και τρικλοποδιές, καταφέρνει και σηκώνεται ξανά με μεγαλύτερη μαχητικότητα κάθε φορά.
Η ωρίμανσή της κοινωνίας ήταν ραγδαία μέσα από αυτές τις εξελίξεις και απότομη, με φυσικό συνεπακόλουθο να κάνει λάθη. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι η συντονισμένη επίθεση που δέχεται πραγματοποιείται από ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα υπό την καθοδήγηση των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων που στην ουσία κρατούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Η επίθεσή τους στη ΒΑ Χαλκιδική δεν είναι παρά μια μικρογραφία της επίθεσης που έχει εξαπολύσει αυτή η παγκόσμια μαφία στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Το μεγαλείο του κινήματος στη Χαλκιδική είναι ότι, παρόλες τις δυσκολίες και τρικλοποδιές, καταφέρνει και σηκώνεται ξανά με μεγαλύτερη μαχητικότητα κάθε φορά.
Η παραίτηση Μίχου
Η παραίτηση Μίχου ήρθε εντελώς αιφνιδιαστικά σε μια δύσκολη καμπή των γεγονότων όπου η εταιρεία εξαπολύει ολοκληρωτική επίθεση εναντίον του κινήματος, χρησιμοποιώντας ως όπλο κάποιους (λίγους) εργαζόμενους, την αστυνομία (ξανά) και την προπαγάνδα (ξανά). Φαίνεται πως η παραίτηση του Μίχου από τη δημαρχία, αφού εκπλήρωσε τον σκοπό της διάσπασης και της καταγραφής των απαγορευμένων εξορύξεων στην Ολυμπιάδα ως “υφιστάμενης δραστηριότητας”, λειτουργεί ως ένα ακόμη χαρτί της εταιρείας στη δημιουργία αναστάτωσης και υπονόμευσης του κινήματος θίγοντάς το επικοινωνιακά και, κυρίως, βάζοντάς το εκ νέου σε διαδικασία διαδοχής και συζήτησης για τον δήμαρχο αντί να αφεθεί απερίσπαστο να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται. Το ότι ο κ. Μίχος δεν έχει κανέναν ουσιαστικό προσωπικό λόγο για την παραίτησή του φαίνεται όχι μόνο από την ανακοίνωσή του αλλά από την ανυπαρξία των επιχειρημάτων του όταν μίλησε με τα συντονιστικά αγώνα λίγες μέρες πριν: “με βρίζουν οι μεταλλωρύχοι” παραπονέθηκε σε κάποιους, ενώ σε άλλους δήλωσε ότι παραιτείται επειδή δεν μπορεί να φροντίσει την επιχείρησή του! Είπε επίσης ότι δεν αντέχει τα πολλά χιλιόμετρα που κάνει για να πηγαίνει στη Χαλκιδική (όταν πηγαίνει), και ότι σκοπός του ήταν να φύγει ο Πάχτας, κάτι που πέτυχε, οπότε μπορεί να φύγει…
Παρεμπιπτόντως, λίγους μήνες πριν παραιτηθεί είχε προσεγγίσει ξανά τη νεολαία λέγοντας πως η επένδυση θα γίνει και αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να επιδιώξουν έναν “έντιμο συμβιβασμό”.
Είναι εκτίμηση και βεβαιότητα των περισσότερων στην περιοχή ότι η παραίτηση Μίχου, όπως και η εκλογή του, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολύ καλό και προμελετημένο χαρτί στην τράπουλα της Ελληνικός Χρυσός! Σίγουρα επίσης δείχνει τη δύσκολη θέση της. Φαίνεται πάντως ότι πρόκειται για μια βαλτή υποψηφιότητα, που κάποιοι την χρειάζονταν πολύ περισσότερο απ' ότι ο ίδιος. Με ενδιαφέρον περιμένουμε την απάντηση που του θέσαμε για το πώς έληξε εξωδικαστικά η δικαστική διαμάχη με την Ελληνικός Χρυσός αφού πήρε το χρίσμα ως υποψήφιος, η οποία του είχε ασκήσει αγωγή για 1 εκατομμύριο ευρώ!
Είναι εκτίμηση και βεβαιότητα των περισσότερων στην περιοχή ότι η παραίτηση Μίχου, όπως και η εκλογή του, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολύ καλό και προμελετημένο χαρτί στην τράπουλα της Ελληνικός Χρυσός! Σίγουρα επίσης δείχνει τη δύσκολη θέση της. Φαίνεται πάντως ότι πρόκειται για μια βαλτή υποψηφιότητα, που κάποιοι την χρειάζονταν πολύ περισσότερο απ' ότι ο ίδιος. Με ενδιαφέρον περιμένουμε την απάντηση που του θέσαμε για το πώς έληξε εξωδικαστικά η δικαστική διαμάχη με την Ελληνικός Χρυσός αφού πήρε το χρίσμα ως υποψήφιος, η οποία του είχε ασκήσει αγωγή για 1 εκατομμύριο ευρώ!
Σε κάθε περίπτωση, ούτε η καλοστημένη επίθεση ΜΑΤ και μεταλλωρύχων, ούτε η πορεία των “εργαζομένων” στην Αθήνα, ούτε τώρα η αποχώρηση του Μίχου έπληξαν το κίνημα. Κι αυτό επειδή η απειρία της περιοχής, αυτή η “πολιτική ανωριμότητα” που κάποιοι της καταλογίζουν, της έχει προσδώσει ένα πλεονέκτημα: πρωτόγνωρο πείσμα και τσαγανό. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν παλεύουν για πολιτικές ή κομματικές ιδέες, αλλά για το δίκιο και τη ζωή των ίδιων και το μέλλον των παιδιών τους. Και συνεχώς μαθαίνουν μέσα από τα λάθη και τις παγίδες επειδή είναι αποφασισμένοι να νικήσουν σε αυτόν τον δίκαιο αγώνα. Όσο πέφτουν οι μάσκες τόσο ενδυναμώνεται το κίνημα, που πράγματι τον τελευταίο καιρό είχε υπονομευτεί με αυτές τις διαδικασίες.
Κατά την ανακοίνωση πρόθεσης παραίτησής του ο κ. Μίχος δήλωσε πως θα παραμείνει εώς ότου εξασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του συνεχίζοντας την αναστάτωση και το ροκάνισμα του χρόνου (τελικώς παραιτήθηκε επισήμως προχτές, 2 βδομάδες μετά, και τον διαδέχτηκε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου κ. Ζουμπάς). Από την άλλη, όμως, στα χωριά, μαθαίνω, γιορτάζουν την αποχώρηση Μίχου: τα παρεάκια ήταν έξω και “γλεντούσαν” την αποχώρηση του Μίχου αφού ξεπέρασαν τον αιφνιδιασμό. Και δήλωσαν αποφασισμένοι να μην αφήσουν ξανά κανένα κόμμα ή άλλον παράγοντα να εισαχθεί στον αγώνα τους. Άλλωστε, το κίνημα δεν πρέπει να ασχολείται με τη δημαρχία ή οτιδήποτε κομματικό, αλλά με το δικό του αγώνα. Η μάχη συνεχίζεται...
Αντί επιλόγου...
...θέλω να μοιραστώ μαζί σας την πιο σημαντική, κατ' εμένα, πληροφορία από την έρευνά μου για το ζήτημα των μεταλλείων Κασσάνδρας. Νομίζω μάλιστα πως είναι η πιο σημαντική και ενδεικτική πληροφορία που έμαθα τα τελευταία χρόνια σε οποιοδήποτε θέμα, με την έννοια ότι είναι αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο γίνονται τα πράγματα διαχρονικά και όχι μόνο στη Χαλκιδική. Μάλιστα, μετά την ανάγνωσή της, όλο το παραπάνω κείμενο μπορεί να αναγνωστεί ξανά με άλλες προεκτάσεις.
Σε πολύ στενό κομματικό κύκλο που σχετίζεται με την άσκηση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην περιοχή κατά το, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν ήταν ήδη γνωστό και είχε συζητηθεί από το 2010, όταν εκλέχτηκε ο Πάχτας, πως ο Γιάννης Μίχος θα ήταν ο επόμενος δήμαρχος!
