Του Διονύση Ελευθεράτου
Το συνειδητοποιήσαμε, άραγε, άπαντες; Καταλόγισε ανωριμότητα σχεδόν στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ η Έλενα Παναρίτη, εσχάτως πολυσυζητημένη και στο ΔΝΤ ως εκπρόσωπος τοποθετημένη (μέχρι νεωτέρας ελπίζουμε, ειδάλλως, αχ Αριστερά καημένη…).
Βάσει ρεπορτάζ του «usay.gr», η κυρία Παναρίτη χαρακτήρισε «ανώριμες» τις αντιδράσεις, τις οποίες
προκάλεσε η επιλογή (ποιών ακριβώς, άραγε;) στο πρόσωπό της. Δοθέντος ότι οι εν λόγω έντονες ενστάσεις προήλθαν από ολόκληρο το φάσμα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν έμεινε «πτέρυγα», ούτε στελεχική ιδιότητα – βουλευτές, ευρωβουλευτές, υπουργοί, κλπ- που να μην «εκπροσωπήθηκε» σε αυτές τις διαμαρτυρίες, φανταζόμαστε πως η κυρία Παναρίτη έχει πολλούς λόγους να εκστομίζει το «αν δεν με θέλουν εκείνοι μία φορά, εγώ δεν τους θέλω δέκα…».
Διότι, αφού «εκείνοι» είναι τόσοι πολλοί και απηχούν την άποψη τόσων περισσότερων, σωτηρία δεν υπάρχει… Πώς να εκπροσωπήσει η γοητευτική Έλενα μια χώρα, κυβερνώμενη από ένα τσούρμο ανώριμων;…
Πώς θα μπορούσε να λύσει αυτό το πρόβλημα; Κάνοντας την ψυχή της πέτρα κι αναπολώντας καλές, παλιές εποχές, αγαστής συνεργασίας με βολικούς - και φανταζόμαστε … ώριμους – αποδέκτες των ιδεών της, όπως ήταν ο λαμπρός Φουτζιμόρι του Περού; Εμ, δεν διευθετούνται τα νυν προβλήματα με τις γλυκές μνήμες. Με πικρά πλην «αναγκαία» Μνημόνια, το συζητάμε…
Ποιο κριτήριο μπορεί να πρυτάνευσε, ώστε να επιλεγεί το συγκεκριμένο πρόσωπο, για τη συγκεκριμένη θέση; Ας είμαστε ειλικρινείς. Ακόμη και δια της «εις άτοπον», δεν μένει παρά μία εξήγηση: Η εκτίμηση (κάποιων) ότι η κυρία Παναρίτη θα μπορούσε, ίσως, να αποτελέσει καλή «γέφυρα συνεννόησης» με τον αμερικανικό παράγοντα, τώρα που οι διαπραγματευτικές ανάγκες της χώρας απαιτούν να διυλίζουμε τον κώνωπα…
Μόνο που, επειδή μας φαίνεται κάπως «χλωμή» η ιδέα πως κάτι τέτοια θα μπορούσαν να κάνουν τον κ. Λιου να παρέμβει κατενθουσιασμένος για να ανέλθει- αύριο – ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα στα 851 ευρώ (τα 751 που ζητά η κυβέρνηση συν 100 για τα ωραία μάτια της Έλενας), επειδή δεν θεωρούμε πολύ πιθανό να δούμε τον Μπαράκ Ομπάμα να αντικαθιστά τα κασκόλ των Chicago Bulls με αυτά του ΠΑΟΚ, ώστε να διαλαλήσει έτσι την αδημονία του να εφαρμοστεί το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ας μας επιτραπεί να συνυπογράψουμε αυτό, το οποίο διαλαλεί με τον τρόπο του, επ’ αφορμή του «θέματος Παναρίτη», ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ»: Καλές και αναγκαίες είναι οι «γέφυρες» με πολλές πλευρές «εκεί έξω», φυσικά με στάθμιση όλων των παραμέτρων, αλλά υπάρχουν και κάποιες εσωτερικές «γέφυρες», των οποίων τυχόν γκρέμισμα θα επέφερε ένα άκρως επικίνδυνο «τρέκλισμα» της Αριστεράς.
Πρόκειται για τις «γέφυρες» που ενώνουν τον «οργανισμό Αριστερά» με τις αξίες της Αριστεράς, την υπερηφάνεια και την ψυχή του κόσμου της. Άνευ αυτής της σύνδεσης, η Αριστερά μένει χωρίς οξυγόνο.
Στο κάτω – κάτω, τι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει στα «καθ’ ημάς» η επιλογή Παναρίτη για το ΔΝΤ; Την ιδέα πως, τελικά, μόνο οι μετρ των Μνημονίων και του μονεταρισμού κατέχουν τις κατάλληλες συνταγές και τα Know How;
Η τοποθέτηση ενός συγκεκριμένου προσώπου σε κάποια νευραλγική θέση δεν είναι μια υποχώρηση στη διαπραγμάτευση, για να επικαλεστείς τους δυσμενέστατους συσχετισμούς στην Ευρώπη, τη «θηλιά» της ρευστότητας, το (πραγματικό ή εικαζόμενο) αναπόφευκτο του πράγματος. Η επιλογή ενός προσώπου δεν «παίρνει» πολλές αιτιολογήσεις. Κυρίως δίνει. «Δίνει στίγμα». Και καμιά φορά, δίνοντας το λάθος στίγμα, χρεώνεσαι και στίγμα – με την έννοια της ρετσινιάς.
Υποθέτουμε ότι το τελευταίο που θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία, είναι να αρχίσουν να ανθούν στο Internet σκωπτικά ευρήματα του τύπου «πέρα από τη θάλασσα, πίσω από τα όρη – είδα ένα όραμα, ήταν του Φουτζιμόρι»… Διότι έπειτα από την «ωρίμανση», έτσι όπως πιθανότατα την εννοεί – και εύχεται- η κυρία Παναρίτη, μόνο το σάπισμα θα απέμενε.
