Ο Γεώργιος Ιωάννης Τσιάνος είναι από τους ανθρώπους που κάθε τους εγχείρημα έχει πρωτοποριακό χαρακτήρα και δε μοιάζει με τα συνηθισμένα, με αποτέλεσμα κάθε πτυχή της ζωής του να διαπνέεται από την εθελοντική και κοινωνική του προσφορά. Δεν είναι εύκολο ο ίδιος άνθρωπος να έχει καταφέρει το διάπλου της Μάγχης και την ανάβαση στο Έβερεστ Εκείνος (και άλλος ένας μόνο στον πλανήτη) το έχει καταφέρει. Από την εποχή που ήταν μαθητής στην Αμερική μέχρι και σήμερα, προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του ως προπονητής κολύμβησης, μεταδίδοντας στους νεότερους τις εμπειρίες του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και την εποχή που έκανε τις διδακτορικές του έρευνες στα Ιμαλάϊα στο Νεπάλ,
προσέφερε παράλληλα κοινωνικό έργο σε τοπικό ορφανοτροφείο στο Κατμαντού.
Για να στηρίξει το φιλανθρωπικό έργο, του εθελοντικό συλλόγου για νεοπλασματικές ασθένειες Χανίων «Ορίζοντας», επιχείρησε ένα από τα πιο τολμηρά αθλητικά εγχειρήματα που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα. Κολύμπησε από τις ακτές της Πελοποννήσου μέχρι εκείνες των Χανίων, κατορθώνοντας να γίνει ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που μπόρεσε να διασχίσει με αυτό τον τρόπο το ανοιχτό Αιγαίο πέλαγος. Πρόκειται για 101 χιλιόμετρα, που αποτελεί τη μεγαλύτερη κολυμβητική απόσταση που διανύθηκε ποτέ στα χρονικά της ελληνικής μαραθώνιας κολύμβησης, ενώ και στον υπόλοιπο πλανήτη, πολλοί λίγοι κολυμβητές έχουν πετύχει κάτι ανάλογο. Σήμερα εργάζεται στο νοσοκομείο του Fort William στα Highlands της Σκωτίας, ενώ παράλληλα προσφέρει και εθελοντικές ιατρικές υπηρεσίες.
ΚύριεΤσιάνο πόσα χρόνια ασχολείστε με τον αθλητισμό και πως ξεκίνησε η ιδέα των μεγάλων αποστάσεων;
Ο αθλητισμός είναι στη ζωή μου σε καθημερινή βάση από την ηλικία των δέκα μου χρόνων, χωρίς όμως να αποτελεί απλώς απασχόληση ή αγγαρεία. Είναι τρόπος ζωής. Πλέον, το αθλητικό και όχι μόνο ενδιαφέρον μου, έχουν απορροφήσει εγχειρήματα για την ολοκλήρωση των οποίων απαιτούνται πολλές ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια, είτε αυτά είναι κολυμβητικής φύσεως, είτε ορειβατικής, είτε επιστημονικής. Η προετοιμασία έχει μεγαλύτερες και πιο επίπονες θυσίες από την τελική, επίσης όμως χρονοβόρα, εκτέλεση ενός εγχειρήματος. Η πρώτη μου «βουτιά» στην ανοιχτή θάλασσα, ήταν στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού ωκεανού, έξω από τις φυλακές του Αλκατράζ στην Καλιφόρνια. Από εκεί και περά ακολούθησαν διοργανώσεις και κολυμβητικά περάσματα ανά την υφήλιο διασχίζοντας λίμνες, ποταμιά, θάλασσες και ωκεανούς.
Ποιάήταν η αφορμή ώστε να συμμετέχετε σε διαδρομές που να έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα;
Αφενός, θεωρώ ανθρώπινο χρέος όλων μας να βοηθάμε αλλήλους και να εμπλεκόμαστε σε πράξεις φιλανθρωπίας, αφετέρου, είναι ιατρικό μου χρέος να προσπαθώ, και να κάνω ό,τι μπορώ για τον συνάνθρωπο μου. Ο ίδιος προσωπικά τουλάχιστον, οφείλω να βαδίσω στο μονοπάτι αυτό, ειδάλλως, κακώς τότε έλαβα την επαγγελματική απόφαση να θέλω να θεραπεύω αυτούς που έχουν την ανάγκη της ιδιότητας μου, και όχι μόνο.
Ποιά είναιηδιαδρομήπου σαςδυσκόλεψεπερισσότεροκαι πότε;
Δεν νομίζω πως κάποια από τις κολυμβητικές μου διαδρομές ή κάποιο από τα εγχειρήματά μου με δυσκόλεψε πιο πολύ κρίνοντάς τα συγκριτικά. Το κάθε ένα είχε τη δική του δυσκολία, το κάθε ένα είχε τη δική του ξεχωριστή και ιδιαίτερη προετοιμασία, και το κάθε ένα είχε τη δική του ηθική ικανοποίηση κατά την ολοκλήρωση του. Παρόλα αυτά, και ενδεικτικά μόνο, ο κολυμβητικός διάπλους του Αιγαίου από την Πελοπόννησο στην Κρήτη τον Οκτώβριο του 2011, ήταν ένα εγχείρημα το οποίο ήταν υπό επεξεργασία στο μυαλό μου για 11 χρόνια μέχρι την ολοκλήρωση του. Τα τελευταία 5 χρόνια απαιτήθηκε καθημερινή γενική προπονητική προετοιμασία, εκ των οποίων 3 χρόνια εξειδικευμένης σωματικής και ψυχολογικής προετοιμασίας, ενώ φυσικά δεν ξεχνώ την ήδη μια μη επιτυχημένη προσπάθεια τον Οκτώβριο του 2010 λόγω απρόσμενων καιρικών συνθηκών κατά τη διάρκεια του διάπλου. Άρα, εάν η ερώτηση ήταν σε πιο εγχείρημα υπέπεσα στις περισσότερες επίπονες ψυχικές, συναισθηματικές, προσωπικές και επαγγελματικές θυσίες, τότε ναι, ο διάπλους του Αιγαίου πραγματικά, ‘δοκίμασε’, όλες τις ανθρώπινες πτυχές μου.
Ποιάείναιτα συναισθήματαπουεισπράττετεαπό τον κόσμο;
Μάλλον ακατόρθωτο να μπουν σε λέξεις. Σίγουρα όμως, λειτουργούν εμψυχωτικά και λυτρωτικά.
Θεωρείτε ότι υπάρχει στην κουλτούρα του Έλληνα ο εθελοντισμός;
Φυσικά και υπάρχει. Ας μην ξεχνάμε πως όλες οι ελληνικές αποστολές διάσωσης, απαρτιζόμενες από εθελοντές, είναι πάντα από τις πρώτες που πηγαίνουν σε διάφορες καταστροφές ανά τον κόσμο. Ο εθελοντισμός υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα όχι στο βαθμό που υπάρχει στις άλλες χώρες. Αυτό όμως, με καλύτερη ενημέρωση και πρόσβαση των πολιτών για το που και το πώς θα μπορούσαν να γίνουν εθελοντές, μόνο προς όφελος μας είναι, και σαν κοινωνία, και σαν χώρα και σαν έθνος. Είμαι βέβαιος, πως με μια πιο άρτια διαλεύκανση των πραγμάτων, τα αποτελέσματα θα είναι εκθαμβωτικά αξιέπαινα.
Πώς αντιλαμβάνεστε προσωπικά την έννοια του εθελοντισμού;
Ο εθελοντής, πρωτίστως πρέπει να έχει σεβασμό στον εαυτό του, και μετά να κάνει, πραγματικά όμως, πράξη τη ρήση, ‘αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν’.
Έχετε κάνει την σκέψη να επιστρέψετε στην χώρα; Τί είναι αυτό που σας εμποδίζει;
Αν και έχω ζήσει παραπάνω από τη μισή ζωή μου στο εξωτερικό, φυσικά και έχω κάνει αυτή τη σκέψη, φυσικά και το θέλω, φυσικά και θα το κάνω. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσα να απαρνηθώ πως αρκετά από τα βιώματα μου είναι τέτοια που με φέρνουν σε αντιπαράθεση με διάφορες καταστάσεις που επικρατούν στη χώρα μας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι στο εξωτερικό είναι καλυτέρα. Ουτοπία δεν είναι ούτε η Ελλάδα ούτε το εξωτερικό, και πουθενά δεν είναι ιδεατά και εύκολα, διότι και το εξωτερικό έχει τις δίκες του ιδιαιτερότητες, τις δίκες του προβληματικές, και τα δικά του αδιέξοδα. Όταν θα επιστρέψω, θα είναι συνειδητή η επιλογή και έχοντας πλήρως αποδεχτεί μια καινούργια πραγματικότητα στην καθημερινή μου ζωή. Άλλωστε, συνειδητή ήταν και η επιλογή μου όταν ήρθα για κάποια χρόνια στην Ελλάδα να ολοκληρώσω την στρατιωτική μου υποχρέωση προς την πατρίδα μου ως Έλλην άρρεν, αλλά και να λάβω τη βασική μου ιατρική εκπαίδευση. Χωρίς παράπονα και χωρίς μιζέρια, συνειδητά και με τις όποιες δυσκολίες.
Πώς αντιδρά η οικογένεια σας στις επιλογές που κάνετε;
Η οικογένεια μου, στην αρχή, είναι σκεπτική με αυτά του επιθυμώ να κάνω, υστέρα αντιλαμβάνεται τους λόγους μου, στη συνέχεια αποδέχεται τις επιλογές μου, και τέλος, με χαρά και ικανοποίηση περιμένουν την επιστροφή μου, για να τους πω μια καινούργια ιστορία. Η συμβουλή τους ωστόσο, όπως και σε όλες τις οικογένειες νομίζω, είναι πάντα η ίδια, προσοχή και καθαρό μυαλό.
