Από το φωτογραφικό αρχείο @Σακης Μπιλετσιος
Ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης γιορτάζει τα 90 χρόνια του αυτές τις μέρες. Ένας ζωντανός θρύλος , που κάποτε τραγούδησε μερικά από τα τραγούδια του μαζί μας στην Χαλκιδική . Εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 μετά από
συναυλία στο ανοιχτό γήπεδο της Ορμύλιας ,επισκέφτηκε την περιβόητη ''ΟΡΜΥΛΙΩΤΙΣΣΑ'' των αδελφών Ανέγρονου, στην διασταύρωση της Ορμύλιας, ( τότε υπό άλλη διεύθυνση, κι ενώ ο συγκεκριμένος χώρος μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν συνεργείο αυτοκινήτων ). Ήταν μια από τις λίγες φορές που ένοιωσα δέος , όσα χρόνια ήμουν επαγγελματίας φωτογράφος,καθώς βρισκόμουν λίγα μέτρα κοντά του αποθανατίζοντας αυτές τις στιγμές. Στην φωτογραφία διακρίνονται ακόμη ο Πέτρος Πανέλης και ο αδελφικός μου φίλος Στέλιος Λειβαδιώτης , ένας πολύ καλός κιθαρίστας που χάθηκε άδοξα , ( ως μουσικός ευτυχώς !! ) ,στην δίνη της ζωής και του έγγαμου βίου !! Στα τύμπανα ο αδελφός μου Γιώργος Μπιλέτσιος, και στο μπουζούκι ο απίστευτος Αλκιβιάδης Γκιβιζίνης από την Συκιά , ένας από τους πολλούς μαθητές, ( ένας άλλος ήταν ο Σωκράτης Μάλαμας ),του Χρήστου Παντελή, επίσης από την Συκιά........Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου 2013
Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Αγαπητοί αναγνώστες,
O κ.Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης μας έστειλε το παρακάτω γράμμα μαζί με τις σπανιότατες αυτές φωτογραφίες. Τον ευχαριστούμε θερμά που συμβάλλει στην διάδοση του Θεοδωράκειου Σύμπαντος...
Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού
Ένα γράμμα με μνήμες από άγνωστα γεγονότα... μισό αιώνα πριν...
Λίγο χρονικό διάστημα νωρίτερα από την εποχή (1968;) των σπάνιων συνεντεύξεων των Διδίλη, Φαραντούρη, Καλογιάννη και τα αντίστοιχα τραγούδια, που αναρτήσατε προσφάτως στο blog σας, βρέθηκα με τον πιανίστα του Θεοδωράκη Διδίλη, την Μαρία Φαραντούρη, τον Καλογιάννη και την Μαρίζα Κωχ στην "Καλαμίτσα", στο Καραμπουρνάκι της Θεσσαλονίκης... Ήταν παραμονή της 21ης Απριλίου 1967 και μια από τις σπάνιες φορές που η γνωστή ορχήστρα του Μίκη, με τους γνωστούς τραγουδιστές... στα νιάτα τους, παρουσίαζε το πρόγραμμά της σε νυχτερινό κέντρο.
Όταν εκείνο το μοιραίο βράδυ πληροφορηθήκαμε για το πραξικόπημα των Απριλιανών, η Μαρία, η Μαρίζα κι εγώ αποφασίσαμε να φύγουμε κρυφά για τη Χαλκιδική... Αρχικά πήγαμε στην Κασσάνδρα κι ύστερα στον Πολύγυρο, στο σπίτι των θείων μου, της Χάιδως (μικρότερης αδελφής της μάνας μου, το γένος Βερροιώτη) και του άντρα της Γιάννη Σπηλιόπουλου.
Σε μερικές μέρες φύγαμε για την Αθήνα. Μαζί μας ήρθε και η μάνα μου, με την οποία συναντηθήκαμε κρυφά στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από προκαθορισμένο, μέσω τρίτου, ραντεβού. Ανησυχούσε για την τύχη του πατέρα μου και τον αναζητούσε επί μέρες και όπου θα μπορούσαν να της δώσουν πληροφορίες... Τον είχαν πιάσει την ίδια μέρα με τον γνωστό Πανεπιστημιακό ουρολόγο και φίλο του Γιάννη Δερματά και κανείς δε ήξερε που τον πήγαν (σ.σ. Το γιατρό τον άφησαν σχεδόν αμέσως ελεύθερο για να... εγχειρίσει επειγόντως στέλεχος της "νέας κατάστασης πραγμάτων"...).
Ο πατέρας μου βρέθηκε τελικά στη Γυάρο, που την γνώριζε και από παλαιότερες καταστάσεις... Ο αείμνηστος αδελφός μου Νίκος ήταν εξαφανισμένος...
Στην Αθήνα μείναμε μερικές μέρες στο μονώροφο σπίτι της Μαρίας, κάπου στα Άνω Πατήσια. Ο πατέρας της, που ζούσε τότε, καλλιεργούσε ένα όμορφο κήπο με λουλούδια και λαχανικά. Εντυπωσιαστήκαμε από τις "κηπευτικές" επιδόσεις του, πολύ περισσότερο γιατί σ΄εκείνες τις ηλικίες, ακόμη και μέσα σε τόσο σκληρές καταστάσεις, όλα μας φαίνονταν ωραία!
Σε λίγες μέρες η Μαρία έφυγε για το εξωτερικό παίρνοντας μέρος στις περιοδείες του συγκροτήματος του Μίκη. Επέστρεψε μόνο για λίγο - όσο της επέτρεψαν με ειδική άδεια που της χορήγησαν - για να παραστεί στην αναχώρηση του πατέρα της για το μεγάλο ταξίδι...Τα θυμήθηκα όλα αυτά, όταν είδα στο video την Μαρία, τον Αντώνη και τον Διδίλη όπως ακριβώς ήταν τότε... Τα καταθέτω... έτσι για την ιστορία...
(Υ.Γ. Σας επισυνάπτω και μερικές από τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Και μια σημείωση: Η Μαρία λίγο πριν την δικτατορία μου είχε δώσει μια πομπίνα μαγνητοφώνου, σε μικρό μέγεθος, με σπάνιες ηχογραφήσεις από μια περιοδεία του συγκροτήματος Θεοδωράκη στη Ρωσία. Τους τραγουδιστές συνόδευαν τότε, στην ηχογραφημένη συναυλία, ...μπαλαλάϊκες! Δυστυχώς σε μια έρευνα στο σπίτι μου, ασφαλίτες μου την πήραν χωρίς ποτέ να μου την επιστρέψουν. Δυστυχώς ούτε η Μαρία όπως μου είπε ότι την έχει. Το πιθανότερο είναι να μην την έχει ούτε η Μαργαρίτα. Αξίζει, ωστόσο, να αναζητήσετε τις μοναδικές αυτές εκτελέσεις γιατί αποτελούν ένα πραγματικό μουσικό μνημείο!)
Πολύγυρος 27-1-2013
Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
αρχιτέκτων
